En As cousas do Fuco o autor retrátanos a vida dun neno que tiña que axudar nos traballos agrícolas dos seus pais como realidade social no mundo rural da Galicia profunda a finais dos anos 1970.
Neste tempo de présas e de desmemoria todo vai tan axiña que mesmo parece que lembrar é perder o tempo futuro.
Nós, dalgún exito, tamén somos o que fomos.
Pero parece que xa nin queremos lembrar, como se o pasadoñ ñfose sempre peor.
Decía o poeta que a nosa patria é a infancia.
Mesmo, en percepción de Epiciuro, todo home see desta vida como se hai pouco tivese nado.
E aínda que abundan os “patufos desleigados”, escoitar as voces que nos falan as cantigas vellas, os cudedidos antigos e, tamén, claro está, as pequenas miserias, fainos recuperar un tempo de soños no que todo era posible. Pois para iso está a literatura honesta, a que conta a verdade máis a lá dos grandes acontecementos.
