The Awakening and Selected Short Stories
Impressions
3/5 ⭐
Ölmədən öncə oxumalı olduğunuz 1001 kitab siyahısından...
Kate Chopin'in 1899-cu ildə yazdığı bu roman hardasa 100 il əvvəlin cəmiyyətindəki dəyərləri, cəmiyyətin qadına baxış açısını göstərsə də romanın sorguladığı məsələlər bu gün də öz aktuallığını qoruyub saxlayır. Chopin'in qələminə heyran qalmamaq mümkün deyil, romanında ələ aldığı mövzu ilə bir çox feminist yazarı geridə buraxır.
Bu gün qadına münasibət necədirsə 100 il əvvəl də beləydi. Cəmiyyətin qadına istər xoşluqla, istərsə də zorla geyindirdiyi bir maska, bir qəlib var. Qadın yalnız uşaq dünyaya gətirməli, həyat yoldaşına qulluq edib evini (təsərrüfat işlərrini) idarə etməli, bəzən də qohumları və rəfiqələri ilə görüşüb nə qədər "xoşbəxt" olduğunu onlara göstərməlidir. Qadının başqa nə arzusu ola bilər ki? Məsələn, qadın niyə təhsil almağı, işləməyi, karyera qurmağı, öz ayaqları üzərində durmağı arzulasın ki? Cəmiyyətin əsasən də əks cinsin gözündə ideal qadın həyat yoldaşına sitayiş edən, uşaqlarını ilahiləşdirən öz fərdi kimliyini bir kənara tullayıb ömür boyu həyat yoldaşının köməkçi qanadları rolunu oynayıb ikinci dərəcəli bir varlıq kimi yaşamağı seçən qadınlardır. Öz mənliyi, qüruru, prinsipləri olan qadın cəmiyyət tərəfindən anlaşılmır. Kate Chopin romanında Edna obrazı ilə öz kimliyini axtaran, fərd olmaq istəyən bir qadının oyanışını və bu oyanışın tragik hekayəsini qələmə alıb. Edna rəfiqəsi ilə söhbətində ona deyir ki, uşaqlarım üçün malımı, canımı qurban verərəm amma mənliyimi əsla. Məncə bu sözlər onu ifadə etmək üçün kifayətdir.
İki uşaqlı bir ana olan Edna birdən- birə öz həyatını sorgulamağa başlayır-Ednanın oyanışı da burdan başlayır. Oxucu bu prosesdə fərd olmaq istəyən, öz ayaqları üzərində durmağa çalışan qadınların üzləşdiyi problemləri, hətta tək qalmaq, sevdiyi bir işlə məşğul olmaq istəyən qadının bunun üçün vaxtı olmadığını, özünə vaxt ayıra bilmədiyini görür.
Ədəbiyyatda həyat yoldaşını tərk edib başqası ilə gedən qadınlar az deyil. Amma Edna Pontineller nə bir Anna Kareninadır, nə də Emma Bovari. Edna başqa bir ilə eyni həyatı yaşamaq üçün ailəsini tərk etmir. Bədəninə və ruhuna sahib olmaq üçün tərk edir. Amma bu tamamilə başqa bir tərkedişdir. Daha acı, daha təsirli...
Oxuyun məncə, istənilən qadının özündən nəsə tapacağı bir romandır.
Quotes
Mrs. Pontellier was quite sure Raoul had no fever. He had gone to bed perfectly well, she said, and nothing had ailed him all day. Mr. Pontellier was too well acquainted with fever symptoms to be mistaken. He assured her the child was consuming at that moment in the next room.
He reproached his wife with her inattention, her habitual neglect of the children. If it was not a mother's place to look after children, whose on earth was it? He himself had his hands full with his brokerage business. He could not be in two places at once; making a living for his family on the street, and staying at home to see that no harm befell them. He talked in a monotonous, insistent way.
Mrs. Pontellier sprang out of bed and went into the next room. She soon came back and sat on the edge of the bed, leaning her head down on the pillow. She said nothing, and refused to answer her husband when he questioned her. When his cigar was smoked out he went to bed, and in half a minute he was fast asleep.
Mrs. Pontellier was by that time thoroughly awake. She began to cry a little, and wiped her eyes on the sleeve of her peignoir. Blowing out the candle, which her husband had left burning, she slipped her bare feet into a pair of satin mules at the foot of the bed and went out on the porch, where she sat down in the wicker chair and began to rock gently to and fro.
It was then past midnight. The cottages were all dark. A single faint light gleamed out from the hallway of the house. There was no sound abroad except the hooting of an old owl in the top of a water-oak, and the everlasting voice of the sea, that was not uplifted at that soft hour. It broke like a mournful lullaby upon the night.
The tears came so fast to Mrs. Pontellier's eyes that the damp sleeve of her peignoir no longer served to dry them. She was holding the back of her chair with one hand; her loose sleeve had slipped almost to the shoulder of her uplifted arm. Turning, she thrust her face, steaming and wet, into the bend of her arm, and she went on crying there, not caring any longer to dry her face, her eyes, her arms. She could not have told why she was crying. Such experiences as the foregoing were not uncommon in her married life. They seemed never before to have weighed much against the abundance of her husband's kindness and a uniform devotion which had come to be tacit and self-understood.
