Sur Kenti Hikayeleri

Kendisine dokunularak kalp evine döndürülen hiç kimsenin anlatamayacağı gibi. Çünkü kalp, aklın çarçur ettiği eski kararmış saatlerin anılmasından hoşlanmaz

İnsan yalnızca aklına güvenince, önce bir suyu kirletip, sonra onun berraklığına inandırır kendini. O kirli suya damlattığı ne varsa, hepsini de insanca bir meşrulukla onaylar. Bir gün kalbime yeniden çağrıldığımda, bir başına kalmış aklın kirlettiği sulara son bir kez baktım.

“Zamanın da bir kokusu vardır; dün senin karanlıkta hissettiğin koku zamanın kokusuydu. O koku, ancak bir şehir batmaya başlayınca duyulur...”

Adını bilgi koyduğumuz netameli kılavuz bile, çarçabuk yolunu kaybediyor bu yüzlerde.

Günah işleyemeyecek kadar bezgin, hırsızlığa cesaret edemeyecek kadar korkak, hatırlanamayacak kadar unutulmuş bir şehirde, insanla hayat arasında ölümden başka kimsenin durmayacağını sen de bilirsin. Bilgiyi alımlı yapan ölüm düşüncesidir. İnsanlar, ölüm gelip kendilerini götürmeden önce, bir süreliğine misafir kaldıkları şu koca ev hakkında her şeyi bilmek isterler. Bize düşen, bu meraklı göçmenleri yanlış yollara sapmadan son kapıya ulaştırmak.

“Ateş bile söndürmüyor ateşi,” diye inledi.

Kimse aydınlıktan kuşku duymaz; saklanmak istenen, karanlıkta değil asıl aydınlıkta saklanırdı.

yoldan başka bir evi olmayan bana, evimden başka bir yolum olmaması gerektiğini düşündüren bir tek Mahinur çıktı.

Kasvet, hatıra ve ölüm..

Bazıları, ızdırap çektikleri yerlere garip bir bağlılık duyarlar, bunu Konos’u tanımadan önce de tecrübe etmiştim.