Травіца брат-сястрыца

Мірона ж, Алёнку усе жалавалі,

У адной магіле родных пахавалі;

Да на той магіле вырасла травіца,

I людзі назвалі яе «брат-сястрыца».

Няшчасна Алёнка перастала жыць.

Што ж зрабіў Мірончук?

Ён маўляў сбясіўся,

Уцёк із касцёла, к Случы падбяжаў,

Иры берагу шчыра Богу памаліўся

I, як цяжкі камень, у ваду ўпаў!

Да пакуль жа яму прыняслі спамогу.

«Братачка ж ты мой родненькі!

Горку ж долю Бог нам дау,

Чаму ж ты мяне, міленькі,

Як сястрыну не спазнаў?

Тагды б я цябе любіла

Братнім орцам і душой,

Тагды б і грэху не была

Жыць пры табе, братка мой!

«Мужык я із Русі-белай

«Ах, і мне не стане сілы

Дажыць разлукі з табой;

Я умру, мой лебедзь мілы,

Верна прысязе сваей!»

карчме шынкар бататы.

А хоць стара яго жонка,

Да, знаць, прыгожа была;

Зато ж дочка іх Алёнка,

Маўляў вісенька, цвіла!

У князя Барыса быў ваяк адзін,

Страшэнны ў дзеле! Данілін то сын;

Пакуль жа літоўскі князь помач прыслаў,

Вось горад Барысаў Ушэвалад забраў

Як свайму пану служыць!

Бо твой пан,- то я! — князь можны;

Твае землі — то мой клад;

Досыць жа табе, бязбожны,

3 літвінамі вясці лад.

Мужычок жа й тагды ціха

Рад бы дома працаваў.

Да панкі тварылі ліха,

А наш бедны лоб трашчаў.