Elimi suya balıkların arasına daldırdığımda ayağım kaydı ve düştüm suya. Yüzme bilmediğim içinde kendi korkularımın verdiği refleksle çıkmaya çalıştım, ama nafile. Ben çırpındıkça daha da batıyordum. Birdenbire sanki her şey başka bir boyuta taşındı ve ben çırpınmayı bıraktım, artık nefes alabiliyordum. Aldığım bu nefes sanki deri gözeneklerinden suda olan oksijeni arıtıp bedenimi kaplayan derinin üzerini bir battaniye gibi örten bir ışıktı balon gibi. Birden bu ışığın içinde buldum kendimi. Tarif etmesi zor olan berrak bir ses «geri dön» diye seslendi. Annem gözümün önüne geldi.
Ya bana elbiselerimi ıslattım diye kızarsa?
Kafamda anneme ne derim sorusuyla kendimi derenin kenarında buldum. Sonra elbisem kurusun diye çimenlere uzandım. Ben orada yatmışım galiba, çünkü değişik bir dünyaya gittim, rüya gibi. Bu rüyada beyaz elbiseli gözleri deniz mavisi bir dede gördum. Bu dede bana adını söyledi ama aklımda kalmadı. Bütün hayatım boyunca onun ışığıyla yoluma devam ettim ve şimdi biliyorum ki o, Cebrail melekti.
