Hiç Sesler

yalnızlık ki en güzel mevsimidir kalbimin

kalbim ki dünyanın en kötü başkenti.

Uykudayım. Rüyamda Andre Gide Pastoral Senfoni’sinden metinler okuyor:

“Tanrım, geceyi bizim için mi böylesine gizemli ve güzel yaptın? Benim için mi? Hava ılık, ay ışığı açık penceremden içeri dolmakta. Oturmuş, göklerin sonsuz sessizliğini dinliyorum. Bütün varlıklardan hayranlık duyguları yükselip birbirine karışıyor; sözcüklerle anlatılamayacak bir coşkuyla dolu gönlümü alıp sürüklüyorlar sanki. Dua ederken bile sakin değilim. Eğer sevginin sınırları varsa, bu sınırları insanlar koymuştur Tanrım, Sen değil

Oysa acı umrumda bile değildi.

Sadece içim de sana karşı sonsuz bir küslük var!

Yaşamak, ürkünç bir fırtına gibi mevsimlerime saldırıyor.’