Мая мілая ведзьма

Юрась кажа, мы жывём у катле з дзярмом. Ну так, з ім не паспрачаешся, ён ра­зумны. Ды больш агідна тое, што кожны сваё дзярмо выдае за золата. І імкнецца цябе самога яшчэ таўхануць туды, каб нырнуў з галавой

Вам толькі да траху ўсё звесці

— Бо я — ведзьма, — проста адказала Ядвіся

— Бо я — ведзьма, — проста адказала Ядвіся

— Бо я — ведзьма, — проста адказала Ядвіся

— А пад сукеначкай ёсць трусікі, ды пад трусікамі няма піські, — працягнуў Юрась.

— Эліце ты не падышла ніяк, — зрабіў свае першыя высновы Юрась, звяртаючыся да Ядвігі.

— Мне плакаць ад гэтага? — прымружылася яна запытальна.

— Але ж варта не забываць, што дама амаль ніколі не спыняе свой выбар на тым, хто прапануе ёй выбіраць!

У Юрася вось ёсць матэматыка, а ў мяне — мае серыялы і кнігі

— Падзея называецца фактам супадзення магчымых верагоднасцей, — выдаў са скрухай Юрась, калі мы вярталіся назад.