Viyana, Osmanlı'nın kadim rüyasıydı. Biri Kanunî zamanında olmak üzere, iki kere kuşatıldı, ama bir türlü fethedilemedi. Nice akıncı, kaderine, surlarının dibine kadar gelse de, Viyana'ya bir türlü giremedi.
Ama bu akıncıların torunları asırlar sonra, işçi veya öğrenci olarak da olsa, Viyana'ya gelip orada mesken tutabildiler. Kılıçla, okla, topla ve tüfekle gerçekleşen “fetihler”in geride kaldığı bir çağda, cihadın tarzını değiştirip, çalışmak veya okumak üzere geldikleri bu diyarda nice kalbi Kur-ân'ın elmas hakikatleriyle fethettiler. «Kuşatma”ya direnen bir şehirde, nice insanın İslâm'ı tanımasını, dahası İslâm'la «kucaklaşması"nı sağladılar.
Elinizdeki kitap, Viyana'da manevî cihadı omuzlayan bir hizmet erinin notlarını ve hatıralarını içeriyor ve kuşatmanın hatırasını kucaklaşmanın sevinciyle harmanlıyor.
