Магіла льва

Над ёю з часам дрэвы палі,
І горад вырас, як з зямлі,
Яго Магілевам назвалі,
Бо йнакш прыдумаць не маглі.

Яго высокую магілу -
Дзе лес ды вецер панаваў, -
Знаць, што вялікую меў сілу,
«Магілай Льва» народ назваў

Прынесла добрыя ўсім весці,
Што ўжо разбойніка няма;
Яе віталі добрай чэсцю,
З усімі цешылась сама.

вёску родную ляцела
І расказала аб усім

Паціху ўстала, нож агромны
Ўзяла ў яго з-пад галавы
І утапіла ў шыі соннай

думках думала няўпынна,
Як ёй разбойніка згубіць,
Якога не магла нявінна
Ўжо так, як некалі, любіць.

Спазнаўшы панскія раскошы,
Дзіцё сяла і грамады,
Не мела сіл змагчы ў пустошы
І адзіноцтва, і жуды.

А толькі бедную Натальку
Жыццё з ім цешыць не магло

Бы тую пёрынку птушыну,
Ў сваю бярлогу яе нёс,

Чуць толькі ўгледзеў у калясцы
Машэка любую сваю, -
Ў яе ўтануў даўнейшай ласцы,
Ёй пакарыўся без баю.