OBCY

Kapelan rozejrzał się wokół i odezwał się głosem, który wydał mi się nagle bardzo

zmęczony: „Te wszystkie kamienie ociekają cierpieniem, wiem o tym. Nigdy nie

spoglądałem na nie bez udręki. Ale wiem w głębi serca, iż najbardziej nieszczęśni spośród

was widzą, jak wyłania się z ciemności oblicze Boga. Zażądają od pana, żeby pan ujrzał to

oblicze.”

Ożywiłem się nieco. Powiedziałem, że od miesięcy przyglądam się tym murom. Nie

istnieje na świecie nic ani nikt, kogo znałbym lepiej. Być może, kiedyś, bardzo dawno,

szukałem tu jakiejś twarzy. Ale ta twarz miała barwę słońca i płomień pożądania: to była

twarz Marii. Szukałem jej na próżno. Teraz to się skończyło. W każdym razie, nie widziałem,

żeby cokolwiek wyłaniało się z tych ociekających kamieni.

Pominąwszy te przykrości, nie czułem się bardzo nieszczęśliwy. Cały problem polegał

znowu na zabijaniu czasu. Wreszcie od chwili gdy nauczyłem się wspominać, nie nudziłem

się już wcale. Kilkakrotnie zabierałem się do myślenia o moim pokoju, wyobrażałem sobie,

że wychodzę z jednego jego kąta, by doń powrócić, wyliczywszy w myśli to wszystko, co

napotkałem po drodze. Z początku odbywało się to bardzo szybko. Ale za każdym następnym

razem trwało nieco dłużej. Przypomniałem sobie każdy mebel, a na każdym z nich każdy

stojący przedmiot, i znowu osobno wszystkie szczegóły tego przedmiotu, każde pęknięcie,

inkrustacje, wyszczerbiony brzeg, kolor lub fakturę. Jednocześnie starałem się nie opuścić nic

z mego inwentarza. Tak że po upływie kilku tygodni mogłem spędzać godziny jedynie na

wyliczaniu tego, co znajdowało się w moim pokoju. W ten sposób im bardziej się w to

zagłębiałem, tym więcej odnajdywałem w pamięci rzeczy niezauważonych lub

zapomnianych. Zrozumiałem wówczas, że człowiek, który przeżył tylko jeden, jedyny dzień,

może bez trudu żyć sto lat w więzieniu. Miałby dosyć wspomnień, żeby się nie nudzić. W

pewnym sensie to by nawet było lepiej.

Czekałem. Oparzelizna

słoneczna sięgnęła już moich policzków, czułem, jak na brwiach zbierają mi się krople potu.

To było to samo słońce co w dniu pogrzebu mamy i jak wtedy najbardziej bolało mnie czoło,

a wszystkie tętna waliły naraz pod skórą. To z racji tej oparzelizny, której nie mogłem już

dłużej znosić, zrobiłem krok naprzód. Wiedziałem, że to jest głupie, że nie uwolnię się od

słońca przesuwając się o krok. Ale zrobiłem ten krok, tylko jeden krok naprzód. Tym razem

Arab, nie wstając, wyciągnął nóż i pokazał mi go w słońcu. Jak długa iskrząca się klinga,

światło wytrysło ze stali i dotknęło mi czoła. W tej samej chwili pot, nagromadzony na

brwiach, spłynął mi nagle na powieki i pokrył je gęstym, ciepłym woalem. Pod tą zasłoną z

łez i soli moje oczy zaniewidziały. Czułem już tylko obuchy słońca na czole i nieco zatarty,

świetlisty miecz dobywający się z noża, który był ciągle przede mną. Ta ognista szpada

przebijała mi rzęsy i raniła obolałe oczy. I właśnie wtedy wszystko się zakołysało. Morze

przyniosło gorący, ciężki podmuch. Wydało mi się, że niebo pękło wzdłuż i wszerz, by lunąć

ogniem. Cała moja istota sprężyła się, zacisnąłem rękę na rewolwerze. Spust ustąpił,

dotknąłem gładkiej wypukłości kolby i właśnie wtedy, w tym trzasku suchym i zarazem

ogłuszającym, wszystko się zaczęło. Strząsnąłem pot i słońce. Zrozumiałem, że zburzyłem

równowagę dnia, niezwykłą ciszę plaży, na której byłem szczęśliwy. Więc strzeliłem jeszcze

cztery razy do bezwładnego ciała, kule zagłębiały się w nim niedostrzegalnie. I były to jak

gdyby cztery krótkie uderzenia, którymi zastukałem do wrót nieszczęścia.