Сена на асфальце

рукі ёсць, горб таксама, можна і новую хату паставіць.

Мікалая Астроўскага: «Самае дарагое ў чалавека - гэта жыццё...»

О зямля! Ты даеш нам тугу па небе, але не меншая наша туга па табе. З далёкіх і блізкіх дарог вяртаемся мы да цябе, і спеў жаваранка аглушае нас не меней, чым гул рэактыўнага самалёта. Неаднойчы так было і са мной, і часта я думаў: навошта выбіраць паміж жаваранкам і рэактыўным самалётам? Хіба ж нельга, каб было і тое і другое? І, мусіць, не ўся праўда ў дзядзькі Ігната, праўда ў таго, у каго яе больш.

Не, я не дакараў дзядзьку Ігната. Я думаў, што кожны чалавек павінен добра ведаць сваё месца на зямлі, што кожны, урэшце, мае права любіць нешта асабліва моцна, - няхай так: гэта ўсё ж лепш, чым не любіць нічога.

- Паглядзі, як там у цябе на касільне пупок. Каб высака не быў.

- Не, у самы раз... Толькі ў нас гэта не пупок завецца, а лучок. У нас лепш...

- Як вядзецца, так і завецца. Лучок... А як у вас завецца распорка з сеткай, што да касы прыладжваюць, калі косяць грэчку? Вось гэта - дык завецца лучок!

няхай так: гэта ўсё ж лепш, чым не любіць нічога.

Я думаў, што кожны чалавек павінен добра ведаць сваё месца на зямлі, што кожны, урэшце, мае права любіць нешта асабліва моцна, -

запіску са словамі Мікалая Астроўскага: «Самае дарагое ў чалавека - гэта жыццё...»

У тую восень, калі мы ўпершыню селі за парту, яшчэ ішла вайна

У нас фінінспектар быў - п'яніца. «Куфрам» звалі

А дзяўчынцы пяць год, і яна такая слаўная