Әкемнің көзі

Адам өмірі де мынау домбыра шегіндей сырт етіп, үзіліп жүре береді. Тегінде адам деген де — домбыра.Шегі үзілмесе, жырлайды, сайрайды, мұңданады, шаттанады. Ол тіпті сол қылдап жылай да білетін көрінеді ғой. Кызығы да, қимастығы да сонысында ма деймін. Үзілді, бітті. Күрек тұрғай жөпі түзу балтаға да сапқа жарамасады,