Ağ diş Povest

sakitlik pozuldu. Uzaqdan zəif bir ulartı gəldi. Səs get-gedə

Ağ Diş üçün bir qanun əblli idi; zəifləri sıxışdır, güclüyə tabe ol!

insan dünyanın ən yırtıcı məxluqudur!

Cek London
Ağ diş Povest

Birinci hissə

VƏHŞİ

1

YEMƏK HƏSRƏTİNDƏ

Donmuş çayın hər iki sahili boyu qalın küknar meşəlikləri uzanırdı. Bir az əvvəl külək ağacların yarpaqlarındakı qarı çırpmışdı və indi onlar bir-birinə söykənərək ala-toranlıqda daha məşum görünürdülər. Ətrafı dərin sükut bürümüşdü. Heç bir əhyat nişanəsi

Canavar peçin böyründə durmuşdu. O, qabağa qaçmadı, başqa itlər kimi özünü sahibinin əl-ayağına sürtmədi. Eləcə durub vəcdlə öz Allahına baxdı.

Mətt çımxırdı:

— Lənət şeytana! Onun quyruğunu bulamasına bax bir!

Axıra qədər döyüşdü. Həyatın ali məqsədini yerinə yetirərək öz varlığını da təsdiq etdi. Çünki həyat o vaxt zirvəyə qalxır ki, bütün qüvvələr qarşıya qoyulan məqsədin həyata keçirilməsinə yönəldilsin. Yalnız bu anlarda həyat həyatlığında qalır.

Dünyanın bütün canlıları iki yerə bölünürlər: yeyənlər və yeyilənlər. Qanun isə belə deyirdi: ye, yeməsən sənin özünü yeyəcəklər!

həyat – doyunca yemək üçün ehtirasdır, dünya isə səhnədir. Bu səhnədə doymağa can atan adamlar bir-biri ilə mübarizə aparır, vuruşur, bir-birini təqib edirlər. Onlar bir-birləri üçün yemək əldə edir, hətta bir-birini yeyirlər. Səhnədə qanlar tökülür, orada başdan-ayağadək amansızlıq

İtaət öz yerini sevgiyə vermişdi. Məhəbbət Ağ Dişdə elə dərin hisslər yaratmışdı ki, itaət heç vaxt bunu edə bilməzdi. Ağ Diş sevgiyə sevgiylə cavab verirdi. O, Allaha, təmiz, müqəddəs allaha rast gəlmişdi və bu allahın yanında günəşdən işıq udan bitki kimi çiçək açmışdı. Ağ Diş öz hisslərini izhar edə bilmirdi. O, artıq cavan deyildi və bunun üçün çox ğırlaaşmışdı. Uzun müddət tənha gəzməsi onu dözümlü əv qaşqabaqlı eləmişdi. Onun qaraqabaq təbiəti çoxillik təcrübəsinin nəticəsiydi. Hürməyi bacarmırdı və öz sahibini, allahını hürməklə salamlamağı öyrənə bilmirdi. Ağ Diş heç vaxt sahibinin gözünə girməz, özünü şirin salmaq, məhəbbətinin izharı üçün ıatlıb düşməzdi. Heç vaxt sahibinin qabağına yüyürməzdi, bir kənarda durub gözlərdi. Amma həmişə, hər an gözləyirdi. Onun sevgisi lal-kar idi, bu sevgini ürəyində, canında məftunluqla gəzdirirdi. Ağ Dişin səmimi hisslərini yalnız sahibinin hər bir hərəkətini izləyən gözlərindən oxumaq olardı. Skott ona baxıb danışanda Ağ Diş sıxılar, bütün vücudunu çulğamış sevgi hissini ifadə etməyi bacarmazdı.

Dünyanın bütün canlıları iki yerə bölünürlər: yeyənlər və yeyilənlər. Qanun isə belə deyirdi: ye, yeməsən sənin özünü yeyəcəklər!