Hoe we kijken naar kinderen zegt alles over onszelf Hét kind bestaat niet. En toch worden we elke keer opnieuw aangetrokken door de idee van het gemiddelde kind. Statistieken, percentielen, ontwikkelingsschema's … het zijn de instrumenten bij uitstek waarmee we kinderen vandaag in kaart brengen. Interessanter dan te focussen op het gemiddelde, is om aandacht te besteden aan de veelheid aan beelden van kinderen die er vandaag bestaan. Kinderen vereenzelvigen we met de natuur, kinderen zijn 'gevaarlijk jong', ze consumeren, en vallen samen met een steeds breder arsenaal aan labels. Dit lijken we echter vooral te doen om onszelf als volwassene een spiegel voor te houden. Hoe verhouden wij ons tot de verschillende beelden van kinderen die er bestaan? En ook: wat zegt dat over onszelf? Het kind van onze dromen bestaat niet uit uitgesponnen, langdradige essays. Via korte 'spiegels' en opvallend beeldmateriaal schetst Bruno Vanobbergen een beeld van de diversiteit in de manieren waarop onze samenleving naar kinderen kijkt.
