Düşler bunca dizginsiz, hayaller böylesine pembe ve gerçekler böyle gri olmasaydı keşke… Uçurumların uğultusuna kapalı kulaklarına pembe tüylü türküler söylendikçe, sabaha daha çok var demektir…
N'olur? Sarıçiçekler solmasın. Sarı kurdeleler takılmasın pıtrak dikenlerine. İğde dallarının o zarif eğimi yanlış yorumlanmasın. Ve 'Yan Yol'larda umut çiçeklerini umutsuzluğun kara lastikleri ezip geçmesin…
***
«Zavallı yavrum… Öylesine güçsüzüm ki… Gücüm çatsa, tutup elinden, seni mutluluğa uçurmaz mıyım? Tükendik. Sana kanat takmaya gücüm yok. Seni koruyamam… Sana bakamam… İkimiz de el bakıncıyız yaralı ceylanım, bahtı karam… Bir lokmanın hesabını vermeye mahkûm insanlarız… Ah bir tanem!.. İstemez miyim?.. İstemez miyim sanıyorsun?.. Elimden bir şey gelmez. Seni Allah'a emanet ediyorum kızım…»
kemale ermemiş akıllar, zâhiri şeylere bakarak gerçekleri göremeyebilirler”di...
İçinde fesleğenler, küpe çiçekleri boy veriyordu.