Het openbaar streek- en stadsvervoer is voor iedere minister een hoofdpijndossier. Ieder jaar moeten er miljoenen bij zonder dat de minister grip heeft op de bedrijfsvoering. Daar moet verandering in komen. De minister kiest voor een andere structuur.
De bonte verscheidenheid aan bedrijven wordt in 1989 ondergebracht in een structuur-vennootschap en de leiding wordt in handen gegeven van een man die eerder bewezen had een dergelijke klus te kunnen klaren. De nieuwe formule blijkt een overweldigend succes, maar dat succes is ook een bedreiging voor de gevestigde macht, waaronder de politiek. Daarop kent de politiek maar één antwoord: de man moet weg. De prijs is hoog, maar dat maakt niet uit.
