Geniş bir amfide bütün koltuklar bir çemberin içine bakacak şekilde yapılmıştı. Çemberin merkezinde bir koltuk vardı.

Burası O’nun için yapılmıştı. Günün bazı saatleri gelir, oturur, soruları cevaplandırırdı. Tüm dünya O’nun sesini dinler ve ne olduğunu anlamaya çalışırdı. O sürekli geçmişi anlatırdı, bir tanık gibi.

Anlattıklarının bazıları tabi ki doğru değildi ama yalanların oranı genelde yüzde onda kalırdı. Her zamanki gibi tavandan şalp diye bir sesle yere indi. Kanatlarını yavaşça kapattı. Etrafta kalabalık yerine sadece bir kişiyi görünce garip oldu

-Ya kıyamet koptu ya da popülaritem sıfırlandı, dedi Vampir.

-Kalabalık yok, kamera yok. Sana aşk maceralarını soran aptallar yok. Sadece sen ve ben varız. Özel bir isteğin varsa söyle, getirsinler.

-Sen kimsin?

-Vampirler karanlıkta görmüyor mu James?

— Bana Eşref deyiver, dedi Vampir.

Katya karanlığın içinde yavaşça yürüyüp Vampir’in yanına kadar geldi. Önüne bir şişe koydu. Vampir gülümsedi, hırladı.

-Ne kan ne de şarap ikisine de tövbe ettim.

Katya güldü. Vampir’in önüne bir dizi eski defter bıraktı. Vampir defterlerden birine, bir çocuğun başını okşar gibi dokundu.

Mekanik Dünya