It was always the same for her when she arrived to meet the body. After she unbuckled her seat belt, after she pulled a stick pen from the rubber band on the sun visor, after her long fingers brushed her hip to feel the comfort of her service piece, what she always did was pause. Not long. Just the length of a slow deep breath. That’s all it took for her to remember the one thing she will never forget. Another body waited. She drew the breath. And when she could feel the raw edges of the hole that had been blown in her life, Detective Nikki Heat was ready. She opened the car door and went to work.
The wallop of one hundred degrees almost shoved her back in the car. New York was a furnace, and the soft pavement on West 77th gave under her feet like she was walking on wet sand. Heat could have made it easier on herself by parking closer, but this was another of her rituals: the walk up. Every crime scene was a flavor of chaos, and these two hundred feet afforded the detective her only chance to fill the clean slate with her own impressions.
Thanks to the afternoon swelter, the sidewalk was nearly empty. The neighborhood lunch rush was over, and tourists were either across the street cooling in the American Museum of Natural History or seeking refuge in Starbucks over iced drinks ending in vowels. Her disdain for the coffee drinkers dissolved into a mental note to get one herself on the way back to the precinct. Ahead she clocked a doorman at the apartment building just her side of the barrier tape that encircled the sidewalk café. His hat was off and he was sitting on the worn marble steps with his head between his knees. She looked up at the hunter green canopy as she passed him and read the building name: The Guilford.
Did she know the uniform flashing her the smile? She rapid-fired a slideshow of faces but stopped when she realized he was just checking her out. Detective Heat smiled back and parted her linen blazer to give him something else to fantasize about. His face rearranged itself when he saw the shield on her waistband. The young cop lifted the yellow tape for her to duck under, and when she came up she caught him giving her a sex-ray again, so she couldn’t resist. “Make you a deal,” she said. “I’ll watch my ass, you watch the crowd.”
Detective Nikki Heat entered her crime scene past the vacant hostess podium of the sidewalk café. All the tables at La Chaleur Belle were empty except one where Detective Raley of her squad sat with a distraught family with sunburned faces struggling to translate German into a statement. Their uneaten lunch swarmed with flies. Sparrows, avid outdoor diners themselves, perched on seat backs and made bold dives for pommes frites. At the service door Detective Ochoa looked up from his notebook and quick-nodded her while he questioned a busboy in a white apron flecked with blood. The rest of the serving staff was inside at the bar having a drink after what they had witnessed. Heat looked over to where the medical examiner knelt and couldn’t blame them one bit.
“Male unknown, no wallet, no identification, preliminary age range sixty to sixty-five. Severe blunt force trauma to head, neck, and chest.” Lauren Parry’s gloved hand peeled back the sheet for her friend Nikki to have a look at the corpse on the sidewalk. The detective glanced and quickly looked away. “No face, so we’ll comb the area for any dental; otherwise not much to ID from after that impact. Is this where he landed?”
“There.” The M.E. indicated the café busing station a few feet away. It had caved in from the top so hard it was split in half. The violent splash of ice and blood had already baked into the sidewalk in the minutes since the fall. As Heat stepped over there, she noted that the café umbrellas and the stone walls of the building also wore dried blood, ice spatter, and bits of tissue. She got as close to the wreckage as she dared without contaminating the scene and looked straight up.
“It’s raining men.”
Nikki Heat didn’t even turn. She just sighed his name. “Rook.”
“Hallelujah.” He held onto his smile until she finally looked at him, shaking her head. “What? It’s OK, I don’t think he can hear me.”
She wondered what sort of karma payback it was for her to be saddled with this guy. It wasn’t the first time that month she had wondered it, either. The job was hard enough if you were doing it right. Add a reporter with a mouth playing make-believe cop and your day just got a little longer. She backed up to the long flower boxes that defined the perimeter of the outdoor café and looked up again. Rook moved with her. “I would have been here sooner except somebody didn’t call me. If I hadn’t phoned Ochoa, I would have missed this.”
“It’s just tragedy upon tragedy, isn’t it?”
“You wound me with your sarcasm. Look, I can’t research my article on New York’s finest without access, and my deal with the commissioner specifically states—”
“Trust me, I know your deal. I’ve been living day and night. You get to observe on all my homicides just like real-life detectives who work for a living.”
“So you forgot. I accept your apology.”
“I didn’t forget, and I didn’t hear any apology. At least not from me.”
“I kind of inferred it. You radiate subtext.”
“Someday you’re going to tell me what favor you did for the mayor to get this ride-along pushed through.”
“Sorry, Detective Heat, I’m a reporter and that’s strictly off the record.”
“Did you kill a story that made him look bad?”
“Yes. God, you make me feel cheap. But you’ll get nothing more.”
Detective Ochoa wrapped his busboy interview and Heat beckoned him over. “I passed a doorman for this building who looked like he was having a very bad day. Go check him out, see if he knows our Doe.”
When she turned back, Rook had curled his hands to form skin binoculars and was sighting up the building overlooking the café. “I call the balcony on six.”
“When you write your magazine article, you can make it any floor you like, Mr. Rook. Isn’t that what you reporters do, speculate?” Before he could reply, she held her forefinger to his lips. “But we’re not celebrity journalists here. We’re just the police, and darn it, we have these pesky things called facts to dig up and events to verify. And while I try to do my job, would it be too much to ask that you maintain a little decorum?”
“Sure. No problem.”
“Thank you.”
“Jameson? Jameson Rook?!” Rook and Heat turned to see a young woman behind the police line waving and jumping up and down for his attention
EINN
Það var alltaf sama fyrir hana þegar hún kom hingað til að hitta líkið. Eftir að hún unbuckled hana beltið, eftir að hún dró stinga pennanum frá teygjan á sólskyggninu eftir henni lengi fingur burstaði mjöðm og niður að líða að hugga hana þjónustu verk, það sem hún gerði var að bíða. Ekki lengi. Bara lengd hægt djúpt andann. Það er það eina sem þurfti fyrir hana að muna það eina sem hún mun aldrei gleyma. Annað lík beið. Hún teiknaði andi. Og þegar hún fannst mér raw brúnir úr holunni það hefði verið sprengd í lífi hennar, Fulltrúi Nikki Hita var tilbúinn. Hún opnaði bílnum dyrnar og fór að vinna.
Í burst um hundrað gráður næstum að ýta henni aftur inn í bíl. New York var eldi og mjúkt gangstéttina í Vestur 77th gaf undir fótum hennar eins og hún var að ganga á blautt sandur. Hitinn gæti hafa gert það auðveldara yfir sig með því að leggja nær, en þetta var annað um hana helgisiðum: ganga upp. Hvert vettvangi var bragð af ringulreið og þessi tvö hundruð metra hefur átt í fulltrúi hennar eina von til að fylla upp á nýtt með eigin kynni.
Takk í dag swelter, gangstéttinni var næstum tóm. Hverfið mat flýta var lokið og ferðamenn voru heldur yfir götuna cooling í Bandaríska Safn af Eðlilegum á Sögu eða leita hælis í Starbucks yfir kálað drykki enda í vowels. Henni fyrirlitning fyrir kaffið drinkers leysti upp í andlega miða til að fá sér á leiðinni á stöðina. Áfram hún clocked dyraverðinum í íbúðarhúsinu bara henni megin við girðinguna spólu sem encircled gangstéttinni kaffihús. Hattinn hans var af og hann sat í átt að fara í marmara skref með höfuðið á milli hans hnén. Hún leit upp á hunter green tjald sem hún er hjá honum og lesa húsinu nafn: Guilford.
Vissi hún búningi örvamælinum hana til að brosa? Hún rapid-rekinn að stíla á andlit en hætti þegar hún komst að því að hann var bara að athuga með hana út. Fulltrúi Hita brosti til baka og skildum hana úr blazer að gefa honum eitthvað annað að dreyma um. Andlit hans raðaði sér þegar hann sá að skjöldurinn á henni waistband. Ungi lögga lyfti gula band fyrir hana að beygja þig undir, og þegar hún kom hún greip hann gefa henni kynlífs-ray aftur, svo hún stóðst ekki mátið. "Semja við þig", sagði hún. "Ég skal horfa á rassinn á mér, fylgst þú með hópnum."
Fulltrúi Nikki Hita inn hana vettvangi framhjá laus stelpuna skiptið á verðlaunapalli á gangstéttinni kaffihús. Öll borðin í La Chaleur Belle værir tómur nema einn hvar Fulltrúi Raley af henni flokkur sat með miður fjölskyldu með sólbrennd andlit að berjast til að þýða þýska í yfirlýsingu. Þeirra uneaten hádeginu eru komnir inn með flugur. Sparrows, avid outdoor diners sig, perched á sæti bak og gert bold rýkur fyrir pommes frites. Í þjónustu dyrnar Fulltrúi Ochoa leit upp úr minnisbókinni hans og fljótt-kinkaði kolli hana á meðan hann efaðist um að busboy í hvítum svuntu flecked með blóði. Hinir þjóna starfsfólk var inni á barnum að fá mér drykk á eftir að þeir hefðu orðið vitni að. Hitinn leit að þar sem meinafræðingur knelt og gat ekki kenna þeim dálítið.
"Karlar óþekkt, nei, veski og engin skilríki, drögum aldri færi sextíu að sextíu og fimm. Alvarleg dó af höggi að hausinn á hálsi og bringu." Lauren Parry er gloved hönd opin lökin fyrir vinkona hennar Nikki að líta á líkið á götunni. Spæjarinn leit hratt og leit í burtu. "Nei andlit, svo við förum í greiddu á svæðinu fyrir tannlækna -; annars ekki mikið að SKILRÍKI frá eftir högg. Er þetta þar sem hann lenti?"
"Það." Í M. E. skyn café busing stöð nokkra metra í burtu. Það var ýtt inn frá byrjun svo það var erfitt að kljúfa í tvennt. Í ofbeldisfullur skvetta úr ís og blóð hafði þegar bakað í götunni í mínútur síðan í haust. Og Hitinn steig yfir það er hún skráð það café bara regnhlífar og stone veggina í húsinu líka var þeir þurrkaðir blóð, ís spatter, og stykki af holdi. Hún er með eins nálægt flakinu og hún þorði út án þess að eyðileggja staðinn og horfði beint upp.
"Það rignir karlmönnum."
Nikki Hita var ekki einu sinni komið að þér. Hún sighed nafn hans. "Nýliði."
"Hallelúja." Hann héit fast brosið þar til hún loksins leit á hann, hristi höfuðið. "Hvað? Það er allt í LAGI, ég held ekki að hann heyrir í mér."
Hún velti fyrir mér hvers konar karma hefnd það var henni að vera hnakkur með þennan mann. Þetta var ekki í fyrsta sinn sem mánuði hún var að spá það heldur. Starfið var nógu erfitt að ef þú værir að gera það rétt. Bæta við fréttamaður með munninn að spila að trúa lögga og dagurinn verður bara aðeins lengur. Hún rak upp á lengi blóm kassa það skilgreint svæðið af outdoor kaffihús og leit upp aftur. Hrókur flutt með henni. "Þá hefði ég verið hér fyrr nema einhver gerði það ekki hringja í mig. Ef ég hefði ekki hringt Ochoa, ég hefði misst af þessu."
"Það er bara harmleikur á sorglegt, er það ekki?"
"Þú særa mig með kaldhæðni þína. Sjáðu, ég get ekki rannsóknum greinina mína á að New York er besta án þess að aðgang, og minn að semja við lögreglustjóri sérstaklega bandaríkjanna—"
"Treystu mér, ég veit um skilmálana. Ég hef búið dag og nótt. Þú færð að fylgjast með á allt mitt morð eins og raunveruleg einkaspæjara sem vinna fyrir sér. kjaftæði."
"Svo þú gleymdir því. - Ég tek afsökun þína."
"Ég gleymi því ekki, og ég heyrði ekki neitt afsökunarbeiðni. Að minnsta kosti ekki frá mér."
"Ég konar inferred það. Þú radiate subtext."
"Einhvern tímann þú ert að fara að segja mér hvaða greiða þú gerðir fyrir bæjarstjórinn til að fá far með ýtt í gegnum."
"Fyrirgefðu, Fulltrúi, Hitann, ég er blaðamaður og það er trúnaðarmál."
"Drapstu sögu sem gerði hann að líta illa út?"
"Já. Guð, þú lætur mér líða ódýrt. En þú færð ekkert meira."
Fulltrúi Ochoa vafinn hans busboy viðtalið og Hita bæði yfir hann. "Ég fór dyraverðinum fyrir þessa byggingu sem liti út eins og hann var að fá mjög slæmur dagur. Farðu og athugaðu hann, sjá hvort hann veit af okkar Doe."
Þegar hún sneri aftur, Nýliði var sveigða. höndunum til að mynda húð og sjónauka var sást upp húsinu overlooking kaffihúsinu. "Ég kalla á svalirnar á sex."
"Þegar þú skrifar blaðið ykkar grein, getur þú gert það á hverri hæð og þú vilt, Hr. Nýliði. Er það ekki það sem þú blaðamenn, velta v öngum yfir því?" Áður en hann gat svarað, hún hélt henni forefinger að varir hans. "En við erum ekki frægur blaðamenn hér. Við erum bara að lögreglunni, og fjárinn, við höfum þessar leiðinlegu hlutina kallað staðreyndir til að grafa upp og atburðir til að staðfesta það. Og á meðan ég reyni að sinna starfinu verður það of mikið að biðja um að þú fylgist nú háttprýði?"
"Auðvitað. Ekkert vandamál."
"Takk."
"Jameson? Jameson Nýliði?!" Hrókur Hita og sneri mér til að hitta konu á bak við lögregluna línu að veifa og hoppa upp og niður fyrir athygli hans
