Дзве душы

Не пагрэбуйце: што душа мае, тым і прымае.

душа дваіцца. Дзве душы. Тая, што плакала і жалілася на другую, нашто яна мучыць яе падманкамі, цяпер цвярдзеець, але робіцца нядобраю, набірае ўсё болей нейкай калянасці і навет жорсткасці.

Ігналік астаўся нядужы сірацінка. Пан Абдзіраловіч атупеў з гора

Толькі аднэй прашу ласкі ў цябе: не рабі няроўнасці ў дзяцёх, калі будзеш карміць і даглядаць.

Сказаў і ўзноў забіўся ў габінэт.

Малання была ціхая, маўклівая, але разумная і рахманая баба, жонка здадзенага ў салдаты і ў скорым часе памёршага там мужыка, і прыйшлася якраз да новага жыцця.

Усё разам, - каротка адказала Іра і падняла з дарожкі жоўты кляновы лісцік. - Вот добра, што вы наўчыліся гаварыць па-беларуску, - сказала і прыязна зірнула на яго сваімі круглымі шэрымі вачмі, - раней, здаецца, надта цяжка гаварылі, слаба ўмелі... ці не хацелі.

Меў такі характар, што нічога не адчуваў

глыбока адразу. Затое ж, калі міналіся дні, тыдні й месяцы і калі ў іншых людзей слёзы высыхалі, ён патроху, ды болей а болей пераймаўся тым, што некалі фатаграфічна адбілася ў яго памяці, глыбей а глыбей адчуваў тое, што другіх збівала з ног адразу, а потым пераходзіла ў іх і забывалася імі.

Сячы трэба да карэння! -

Анархіст, рэвалюцыянер, бальшавік? - папытаў у яго далей палкоўнік. Гаршчок вытарашчыў вочы. Капітан усміхнуўся.
- Мяркуючы па яго пісьму і правапісу, пане палкоўнік, - пстрыкнуў ён па пісьму.

Толькі цераз тры месяцы, пацягаўшы па ўсіх пунктах і турмах, даставілі яго ў родны губернскі горад. І за гэты час Гаршчок шмат чаго новага для сябе пабачыў і пачуў.