İkra

İşte tam da bunun için cesareti olan insanlara saygı duymalıyız. Zira gitmediğimiz yerlere gidebilenler onlar, bizim görmediklerimizi görenler onlar, terk etmeye cesaret bile edemediklerimizi terk edenler onlar, deryayı bizim gibi kıyıdan değil, ummanın ortasından seyredenler onlar.

Hata görür, kusur bulur, ayıp ararız da kendimizde kusur bulmayız.

Biz ahir zaman çocuklarıyız... Çok konuşur az şey söyleriz, birini sevdiğimiz vakit neredeyse kutsal sayar, sevmediğimizi insan bile saymayız.

Öyle çok biledik ki kılıçlarımızı birbirimize. Biri ismimizi söylese dahi sövdü zannediyoruz, tahammül denen efsunlu hâli unutalı çok oldu ve belki de anlamını bile unuttuk ‘hüsn-ü zan’ denen filin.

Hani eskiler çok öfkelendikleri vakit abdest tazeleyip de öyle devam ederlermiş ya konuşmaya, belki de onun gibi gönüllere abdest aldırmak gerekir.

Kaybedilen şey elbet ki kaybedildiği yerde aranır. Ve dünya, insanlığı senin yaşadığın yerlerde kaybetti. Son sığınağı sendin insanlığın. ‘Batı’ dediğim o putun başını sen kırmıştın, onun karşısında ayakta bir sen kalmıştın. Herkes sükût ederken zulmün karşısında sen ağlamıştın.

Ve belki de Necip Fazıl üstadın dediği gibi söylemek lazım: “Fazla ciddiye almayın dünyayı, nasıl olsa içinden canlı çıkamayacaksınız...”

n.

Biz bu dünyaya sahip olmaya gelmedik ve öyle bir istida­dımız da yok zaten. En fazla ve belki şahit olmaktır bizim gücümüzün yeteceği.

“Et kokarsa tuzlanır, ya tuz kokarsa?”

Dertli adam, bu yürüdüğün yol Allah’ın yoludur
Sen bu yoldan dön diye her yer ihanetle doludur

Durma! Yürü! Ne düşmanı ne haini sevindir
Bil ki bütün yollar yürünmek içindir
—EMİR FUAD