Երբեմն, երբ մի պարանի վրայով քայլում ենք, ճակատագիրը մեր դիմաց է բերում մեր սիրելիին։ Այդ դեպքում հարմարը ոչ թե հանուն նրա ցատկելն է ու ճամփա տալը, այլ նրա հետ, որպեսզի չանցնեք ոչ մեկդ։ Մի օր մեր սիրելին հաց կգողանա։ Ու այդ օրը մենք չպիտի կտրենք նրա ձեռքը, այլ սեփականը, որ նա ապաշխարի։ Մեզ մի օր կմոռանան, բայց երբեք չենք մոռանա մենք։ Մենք մեր բոլոր սիրելի մոռացկոտների նկարները սենյակի այն անկյունում կդնենք, ուր մոմեր են վառում։ Մեզ կխաբեն մի օր։ Մենք իմաստուն ենք ու կզգանք դա, բայց կգերադասենք ոչ թե խոսել հիմարաբար, այլ խելացի լռել։ Մեզ մի օր խեթ-խեթ կնայեն, իբրև միամիտերի, որ նայում են շուրջը ու չեն տեսնում ոչինչ։ Իսկ մենք կիմանանք, որ տեսնում են նրանք մեկին, ով ոչ միամիտ է, ոչ՝ հիմար, այլ սիրում է։ Ու ոմանք կսիրեն մեզ, քանզի սիրում են նրան, ով տրվում է անվարձ ու անվերադարձ, նրան, ով պատրաստ է սիրո աշունում լինել տերև, ոչ թե քամի։ Ու սերն այդ մեծագույնը կլինի։ Չէ՞ որ մեծագույն սերն այն է, որը ոչինչ չի պահանջում իր փոխարեն։