Сүйкімді дос

Үйленіңіз, жас дос, - деді Норбер де Варен қайтадан әңгімесіне көшіп, - менің жасымда жалғыз қалудың қандай екенін сіз елестете де алмайсыз. Жалғызды қазір мені адам төзгісіз зарықтырады. Кешкісін үйімде ашық пештің алдында қыздырынып отырғанымда, бүкіл жер бетінде бір өзім жалғыз қалғандай көрінем, сондай бір қорқынышты жалғыздық, сонымен қабат мені құпиялы, үрейлі әлдебір бұлдыр қауіптер қоршап тұрған тәрізденеді. Мені және көрінбейтін көршімді бөліп тұрған қоршау екеуіміздің арамызды мен терезеден қарап жүрген жұлдызға дейінгі аралықтай алыстатып жібереді. Содан мені бір қалшыл билейді. Әрине, өкініш пен үрейдің қалшылы, мені қабырғалардың үнсіздігі қорқытады.

Дюруа мәңгі махаббат бар дегенге сенбеді, бірақ оның жақын, бір-біріне өзара сенімді достыққа негізделген ұзақ қимастыққа ұласып кетуі мүмкін екендігін жоққа шығармады

— Иә, махаббат - біздің өміріміздегі бірден-бір қуаныш, бірақ соған шамадан тыс артық талап қоямыз деп, өзіміз бүлдіріп аламыз.