Password

O nee. Zijn mobieltje lag nog op Jerro’s kamer.

Zijn hand ging naar zijn broekzak.

Ondanks zijn ongerustheid schoot Mick in de lach. Dat soort fantasieën kreeg je alleen als je zo veel sciencefictionfilms keek als hij. Hij kon beter naar het vaste toestel van Jerro’s ouders bellen en aan Kasia vragen of ze inmiddels mee

‘Hallo,’ zei ze. ‘Kan ik je helpen?’

‘Mijn vriend is net met de ziekenwagen hierheen gebracht.’ Mick was nog buiten adem van het fietsen. ‘Jerro Prins. Ik wil graag weten hoe het met hem is.’

‘Hmmm.’ Ze deed iets op de computer. ‘Jerro Prins, zei je?’

‘Ja.’ Mick knikte er zijn hoofd bijna af.

‘Het spijt me, maar er is niemand binnengebracht die zo heet.’

langzaam bewoog. Mick ontweek een man met krukken en haastte zich naar de informatiebalie. Er zat een vrouw achter een computerscherm.

Het ziekenhuisgebouw bestond uit grijze stenen en heel veel glas. De entree was een glazen pui met een draaideur die tergend

Gelukkig was hij vanmorgen op de fiets hierheen gekomen. Als hij flink doortrapte, kon hij over een kwartier aan Jerro’s bed zitten.

De mannen stapten in en de sirene begon te loeien.

geschoven. De portieren sloegen met een klap dicht.

Jerro werd naar buiten gedragen en in de ziekenauto