Budala Nietzsche ve Dostoyevski Karşı Karşıya

Nietzsche, Friedrich. 2003. Beyond Good and Evil. Trans.; Hollingdale, R.J.. New York: Penguin

. 1974. The Gay Science. Trans., Kaufmann, Walter. New

York: Vintage.

. 2003. The Genealogy of Morals. Dover Publications.

. 1969. Thus Spake Zarathustra. Trans. Hollingdale, R.J.. New

York: Penguin.

. 2003. Twilight of the Idols and The Anti-Christ. Trans. Hollingdale, R.J.. New York: Penguin.

. 1968, The Will to Power. Trans. Kaufmann, Walter et Hollingdale, R.J.. New York: Vintage.

Pascal, Pierre. 1976. The Religion of Russian People. Oxford: Mowbrays.

Peace, Richard. 2001. Dostoevsky; An Examination of the Major Novels. Eastbourne: Anthony Rowe.

Prodger, Michael, The Word Made Flesh. The Spectator. ( April 2003,www.spectator.co.uk.)

Renan, Ernest. 1930. The Life of Jesus. London: J.M. Dent & Sons Ltd.

Schweitzer, Albert. 1968. The Quest of the Historical Jesus. New York: Macmillan Publishing Co.

Terras, Victor. 1998. Reading Dostoevsky. Wisconsin: University of Wisconsin Press.

Thurneysen, Eduard. 1963. Dostoevsky. London:The Epworth Press.

Todorov, Tzvetan. 2003. Hope and Memory. New Jersey: Princeton University Press.

Urdang, Laurence. 1979. Collins Dictionary of the English Language. London: Collins.

Vitz, Paul. 2000. Faith of the Fatherless; The Psychology of Atheism. Dallas: Spence Publishing.

Williams, Rowan. 2008. Dostoyevski; Language, Faith and Fiction. London: Continium

Wolf, Norbert. 2004. Hans Holbein the Younger. Köln: Taschen.

Alistair, Kee. 1999. Nietzsche against the Crucified. London: SCM Press.

Bauman, Zygmunt. 2004. Wasted Lives: Modernity and Its Outcasts. London: Polity.

Brethren, Hutterian., eds., 1988. The Gospel in Dostoevsky. New York: Plough Publishing House.

Dostoevsky, Fyodor. 1998. Brothers Karamazov. Ed. Ignat Avsev. Oxford: OUP.

. 1999. Notes from the Underground. Oxford: OUP.

. 2001. The Idiot. London: Granta Books.

. 2004. Crime and Punishment. Reading: Vintage.

Endo, Shusaku.1990. Wonderful Fool. London: Penguin Books.

Enid, Welsford. 1958. The Fool; His Social and Literary History. London: Faber and Faber.

Fister, Barbara. On the Threshold of Representation: The Function of the Holbein Christ in The Idiot. (April 1996, href="http://homepa-ges.gac.edu/~fister/ThresholdofRepresentation.html)

Frank. Joseph. 2003. Dostoevsky: The Mantle of the Prophet, 1871-1881. Princeton: Princeton University Press.

. 1997. Dostoevsky: The Miraculous Years, 1865-1871. California: University of California Press.

. 1976. Dostoevsky: The Seed of Revolt, 1821-1849. Princeton: Princeton University Press.

Friedman, Richard Elliot. 1995. The Hidden Face of God. San Francisco: Harper.

Gibson, A. Boyce. 1973. The Religion of Dostoevsky. London: SCM Press.

Gunn, Judith. 1990. Dostoevsky; Dreamer & Prophet. Oxford: Lion Publishing.

Hollingdale. R.J. 2001. Nietzsche: The Man and His Philosophy. Cambridge: Cambridge University Press.

Jackson, Robert Louis. 1993. Dialogues with Dostoevsky; The Overwhelming Questions. California: Stanford University Press.

Kaufmann, Walter Arnold. 1974. Nietzsche: Philosopher, Psychologist, Antichrist. Princeton: Princeton University Press.

Kroeker, P. Travis et Ward, Bruce K. 2002. Remembering the End; Dostoevsky as Prophet to Modernity. London: SCM Press.

Leatherbarrow, W.J., ed. 2002. The Cambridge Companion to Dostoevskii. Cambridge: Cambridge University Press.

Liddell, Henry George et Scott, Robert. 1958. A Greek-English Lexicon. Oxford: Clarendon

McGrath, Allister. 2004. Twilight of Atheism; The Rise and Fall of Disbelief in the Modem World. London: Rider.

Meral, Ziya. 2006. Ve Tanrı Ağlıyordu. İstanbul: GOA.

Magnus, Bernd et Higgins, Kathleen, eds. 1996. The Cambridge Companion to Nietzsche. Cambridge: Cambridge University Press.

Nielsen, C. Niels. 1976. Solzhenitsyn’s Religion. London: A.R. Mowbray & Co.

Yeniden kazanmamız gereken değer, Dostoyevski’nin bize “herkesin günahı benim de günahımdır” fikri ile anlatmaya çalıştığı, bizim bireysel olarak dünyadaki olayları üstlenmemiz ve bizi doğrudan etkilemiyor veya ilgilendirmiyor gibi görünse de ötekinin acısını bizimmiş gibi hissetmemiz gerektiğidir

İçinde yaşadığımız çağ, Ulrick Beck’in tabiri ile küresel risk çağıdır ve hiçbir küresel sorun yerel olarak çözülemediği gibi aynı zamanda hükümetler, AB veya BM gibi resmî yapılar bu küresel riskin karşısında tamamen etkisiz kalmaktadır.

Ötekinin zayıf tepkisine verdiğimiz her sınırsız güç kullanımı ve etrafında daralttığımız çember her ne kadar kısa dönemde bizi koruyor gibi gözükse de, tam tersine sadece ötekinin tepki verme iradesini güçlendirmektedir

Geçen yüzyılda otoriter, faşişt ve yıkıcı her rejimin şablonunda Nietzche’nin izleri gözükmektedir. Bu durum kendini doğrudan doğruya Nietzsche hayranı olan Hitler’in kendisini iyi ve kötünün üstüne çıkan üstün-insan olarak görmesi veya Nazi askerlerinin çantalarında Böyle Buyurdu Zerdüşt'ü taşımalarında belli ederken, çağın siyasi kültürünü sessiz bir şekilde derinden etkilemiştir. Hepsinin sonu, güç sahibi elit bir grubun sürü olarak gördükleri insanları kolaylıkla ortadan kaldırması ve bu süreç içerisinde yaptıklarını, hiçbir ahlaki zorluk çekmeden kendilerine ve takipçilerine meşru göstermeleri olmuştur.

Tzvetan Todorov’un Umut ve Anı adlı kitabında dediği gibi “20. yüzyıl bitmiş olabilir, ama hatırası bizi ürkütmeyi bırakmadı.”

Ecce Homo’da “En adanmış Hristiyanlar bana her zaman sıcak bakmışlardır” derken ilginç bir paradoksa dikkat çekmektedir. Nietzsche’nin en büyük eleştiri hedefi olan Tanrı ve İsa’ya derinden inananlar, yani Hristiyanlar, Nietzsche’nin kiliseye, Tanrı’ya olan inancın güç için kullanımına, dinin statükosuna getirdiği tüm eleştirileri haklı bulmakta ve Nietzsche’nin eleştirilerine kulak vermektedir. Böylelikle Nietzsche, Hristiyan inancı ve bütün öteki dinler için önemli ve pozitif bir rol oynamaktadır.

Welsford Enid’in palyaçoluğun ve soytarılığın sosyal ve edebî bir kişilik olarak tarihini anlatan Soytarı adlı kitabında gözlemlediği gibi;

Dinî inancın yaşam yarışına getirdiği anlamı reddetmeyenler için, insan ruhu bu dünyada rahatsızdır çünkü evi daha başka bir yerdedir ve bu ev hapsinden kaçış bir fantezi değil de gerçek bir olgudur. Bir teist salt mutluluğun olasılığına inanır, çünkü insanlığın yüceleştirilmiş soyutlanmışlığına inanmaz. Bu yüzden onun için romantik komedi ciddi bir edebiyattır çünkü o, gerçeği önceden tatmak gibidir. Bir Soytarı bir Hümanistken çok daha bilgedir ve palyaçoluk, insanlığın tanrısallaştırılmasından daha az uçarıdır.11

İnsanlığın asıl ihtiyacı olan üstün-insan figürü Nietzsche’nin Tanrı “hastalığına” karşı sunduğu panzehirdir. Üstün-insan doğrudan doğruya tek bir insanı ifade etmemektedir.

Üstün-insan bir konumdur: İnsanların Tanrı’nın ölümü ile yüzleşip yaşamı tüm çıplaklığı ve karanlığıyla kucaklayacakları, iyinin ve kötünün ötesine geçip, iradeleri üzerinde hâkimiyet sağlayacakları ve ne kadar zor olursa olsun kendilerinin yaratıcısı olacakları gelecektir.