Bir adam girdi şəhərə qaçaraq

Sən addımını atdığın andan etibarən Hira dincliyinə çevriləcək ortalıq.

Tanrı bizimlə də danışar bəlkə.

“Şəhərin ən uzaq nöqtəsindən bir adam qaçaraq gəldi və “Ey xalqım! – dedi, – Elçilərə tabe olun! Sizdən heç bir qarşılıq gözləməyən və özləri doğru yolda olan bu kəslərə tabe olun!”

“Yasin” surəsi, 20-21

Yeni il dediyiniz, uzun və incə bir dabanla getmə səyindən başqa bir şey deyil deyirəm.

İnsan zəkasıyla deyil, ürəyilə uçmağı öyrənməlidir deyə keçir ağlımdan.

Halbuki bəzi coğrafiyaların qanını əmən, qadınlarının hamiləliyini əmən, buludları əmən, uşaqların “gizlənqaç”larını əmən canavara döyüş demək haqsızlıqdır.

İntihar etməkdən imtina etdiyi anda ayağı sürüşüb, bədəni betona çırpılan adama, içimiz ağrıya-ağrıya, gözlərimiz dola-dola dualar edək.

Hər insanın ömrü boyu yadından çıxmayan bir yağış olmalıdır. Qəflətən və ya kəskin bir göy gurultusundan sonra şəhərə düşən bir yağışı əzbərləməlidir insan.
Damla-damla əzbərləməlidir öz yağışını.
Əlifba əzbərləyirmiş kimi, şeir əzbərləyirmiş kimi əzbərləməlidir yağışı.
Heç olmasa bir mahnı nəqarəti qədər ağılda qalmalıdır yağış. Ananın üzü qədər, sevgilinin barmaqları qədər axında tutmalıdır bir yağışı.

Başqasının ölümünə şahidlik etmənin çətinliyi, realda öz ölümünə dair mütləq bir sübutla qarşılaşmanın çətinliyindən başqa nədir?

Bir çay kənarında oturub onu dinləsək. Tərini silsə, dəmli bir çay istəyib danışmağa başlasa.

O adam bizim şəhərimizə də gəlsə.

Bütün kirlərimizdən təmizləsə bizi... Bizdən heç bir qarşılıq gözləməyən mübarək Elçiyə və dostlarına Rəhmandan danışsa. Heydəri Kərrarın döyüşlərini, Siddiqin geniş ürəyini, Xəttab oğlunun ədalətini və ­Zinnureynin utanma duyğusundan danışsa.

Qaçaraq gəlsə. Biz tükənmədən, ruhumuzu tükətmədən əvvəl gəlsə.

Plastik həssaslıqlar arasında yolunu itirmiş qarmaqarışıq bir ruhumuz var.

Bu dünyanın itmiş vicdanını yenidən dirildə bilmək üçün, gerçək aşiqlərin, ovuclarının içinə və mərhəmətli ürəklərinin ortasına dərin və uzun bir kəsik atmalarının vaxtıdır.