kəsi bujür sevməyəjəkdim ki, sonra itirəndə də əzab çəkməyim – o vaxt bu fikirləri özüm üçün yəqinləşdirib əsas hədəfimə çevirməsəm də, artıq məhz bu jür davranmaq istədiyimə əmin idim. Özümdə yeni vərdişlər tərbiyə etmişdim, getgedə lovğa, təkəbbürlü, ədabaz davranır, tamamilə başqa bir insana çevrilirdim – heç nəyə əhəmiyyət verməyən, heç bir şey üçün əsəb keçirməyən, heç bir vəjhlə özündən çıxmayan bir tip olmuşdum. Kimsəni özümə yaxın buraxmırdım, ətrafımdakıları mənimlə müəyyən məsafədən davranmağa vadar edirdim, hətta bunu hiss edən müəllimlərimdən biri bu barədə mənimlə söhbət etmək istəyəndə həmin müəllimə ağır javab da qaytarmışdım