Сірэны спяваюць джаз

і прастытутка, якая пад ранак з гатэля
выходзіць,
мінае цябе,
хоць і любіла б цяпер за танна
туман паглынае масты, ліхтары і арэлі
запускаеш рукі ў кішэні – а там каштаны

як бажавольная, глядзіць у неба (пчолы – роем)
а яе воды далёка адсюль з акіянам змешваюцца
і нараджаюць герояў
так, гэта яна блукала ўчора па вуліцах
гэта яна зазірала ў вокны вашых кухняў
гэта да ейных каленяў восень у парках туліцца

мужчыны разварочваюцца на сто восемдзесят
і рашуча вяртаюцца на свае колы
мужчыны не любяць пісаць лістоў, а ўвосень
з садовых яблыкаў робяць віно, уколам
нажа рассякаючы плоць і, захмялелыя
з вуснаў прагна злізваюць шэпты словаў
і скура, як сонца ў зеніце, сляпуча-белая
і госпад кладзецца побач, плячом пад голаў