Benim işim ölüm.
Cinayet, intihar, kazayla meydana gelen ölümler, tıbbi ihmaller sonucu yaşanan kayıplar, yanmalar, boğulmalar, aşırı doz, elektrik çarpması, cerrahi şoklar, tren kazaları, otobüs çarpması: Bunların hepsi benim işim. Ve bunların yanı sıra daha niceleri...
Ben bir doktorum ancak hastaları konuşmayan bir doktor. Hastalarımın hiçbiri mide kramplarından, baş ve boğaz ağrılarından ya da ani baş dönmelerinden yakınmaz. Onların tansiyonlarını ölçmem, derilerini ve tırnaklarını ya da gözlerini kontrol etmem. Buna rağmen, onlar hakkında kendilerinin bile bildiklerinden daha fazlasını bilirim. Ailelerinin ve arkadaşlarının bildiklerinden de daha fazlasını. Ne zaman, nerede doğduklarını ve yine nerede nasıl yaşadıklarını bilirim. Ve ne zaman, nasıl öldüklerini de.
Gündüzleri onların hayatlarını, aşklarını, evliliklerini, çocuklarını, mesleklerini ve sosyal alışkanlıklarını bulur öğrenirim. Geceleri ise otopsi raporlarını okurum.
Yatağımın yanındaki halının üzerine dağılmış fotoğraflarla uyandığım sabahlar vardır. Vahşi ve çarpıcı olay yeri fotoğraflarının yanı sıra otopsi bulguları. Geceleri baskın gelen yorgunluğum sonucu avuçlarımın arasından kayıyor olmalılar. Bazen rüyalarımı ziyaret eder fotoğraflardaki görüntüler. Tıpkı hayaletler gibi.
Öyle gecelerde rahat uyuduğum pek söylenemez. Sonuç olarak, benimle aynı yatağı paylaşmaktan kaçınan karım Sarah tarafından misafir odasına sürgün edilirim. O, bu işin zorluklarını oldukça tedirgin edici bulur. Bu beni sevmediği anlamına gelmez çünkü beni sevdiğini söylüyor ve ben de ona inanıyorum. Ve onu ifade edemeyeceğim kadar çok seviyorum. Ancak ağır sorumluluklarım var. Resmi unvanım Dr. Michael Wilson, Dublin Şehri Sorgu Hâkimi.
Ben Dublin ölümlerinin varisiyim