Sevgi Neredeyse Tanrı Ordadır

Bir yanağınıza vuran kişiye öbür yanağınızı da dönün; sizden cüppenizi alandan paltonuzu da esirgemeyin. Sizden kim ne isterse ona istediğini verin ve verdiklerinizi bir daha geri istemeyin; ve size nasıl davranmalarını istiyorsanız insanlara öyle davranın”

Ne var ki, içkiye olan düşkünlüğü ondaki her türlü ahlakî duyguya baskın çıkıyordu. Öyle ki, çoğu zaman yaptıklarının sorumluluklarını alacak bir halde olmuyordu.

çünkü insanlar kendi çalıştıklarıyla yaşamayı bıraktılar ve başkalarının emeğine muhtaç duruma geldiler. Eskiden insanlar Tanrı’nın kanunlarına göre yaşıyorlardı. Kendilerinin olanla yetiniyor, başkalarının ürettiklerine göz dikmiyorlardı.

Bir işi istenen günde bitirebilecekse o işi alıyor, bitiremeyecekse boş yere söz vermiyordu.

en şunu da düşünüyordum; nasıl yeryüzünde dolaştığını ve hiç kimseyi hor görmediğini, en çok da sıradan halkın arasına karıştığını. Basit insanlarla birlikte oluyor ve müritlerini bizim gibiler arasından, bizim gibi işçiler, günahkârlar arasından seçiyordu. “Kendini yücelten alçaltılacak,” diyordu, “ve kendini alçaltan yüceltilecek”

Ama göğsündeki sıkışma ve ağrı hâlâ devam ediyor ve gökyüzünü, tarlaları ve yolu kaplayan o kurşunî kasvet hâlâ varlığını sürdürüyordu; havada gene o aynı sonbahara özgü sis, ne daha kalın ne de daha ince bir tabaka halinde, kendi tekdüzeliği içinde aynı şekilde, çamurlu yolun, çatıların, arabanın ve de arabayı yağlarken ve ayarlarını yaparken kendi aralarında güçlü, şen seslerle konuşan şoförlerin koyun derisi paltolarının üzerine iniyordu.