nl
James Bowen

A Street Cat Named Bob

Notify me when the book’s added
To read this book, upload an EPUB or FB2 file to Bookmate. How do I upload a book?
Het waargebeurde en wereldberoemde verhaal over de vriendschap tussen straatmuzikant James en straatkat Bob.

Sinds Bob de straatkat in 2012 verscheen, is het boek een internationale bestseller geworden. Het verhaal van auteur James Bowen, een drugsverslaafde Londense straatmuzikant die door de aanwezigheid van de door hem geadopteerde straatkat Bob de weg naar een gezond bestaan terugvond, trok veel aandacht. James vindt een gewonde kat in het trappenhuis van zijn flat. Hoewel hij nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, neemt hij de rode kater mee naar de dierenarts en verzorgt hem tot hij weer op eigen poten kan staan. Maar Bob besluit te blijven en de twee worden onafscheidelijk. Bob volgt James overal, in de bus, in de metro, en als hij geen zin heeft om te lopen zit hij op James' schouder. Samen verdienen ze hun kostje op straat en worden al gauw beroemd. Zo kunnen ze allebei hun moeilijke verleden achter zich laten.

www.thehouseofbooks.com
This book is currently unavailable
207 printed pages
Original publication
2015
Publication year
2015
Have you already read it? How did you like it?
👍👎

Impressions

  • b9924546820shared an impression8 years ago
    👍Worth reading

    Een boek wat je in 1 keer uitleest. Je krijgt echt een andere kijk op mensen die "op straat" leven.

  • Катерина Россоловичshared an impression6 years ago
    👍Worth reading

    Een zeer interessant boek dat het leven van een dakloze in beeld brengt en laat zien hoe belangrijk het is om in mensen te geloven en niemand beoordelen. En soms zijn de dieren daar beter in dan mensen.

  • vvstokkomshared an impression8 years ago
    👍Worth reading
    🎯Worthwhile

    De hechte vriendschap van een ex-verslaafde en zijn zwerfkat is mooi om te lezen. Ben benieuwd hoe het nu met ze gaat en ga zeker het vervolg lezen. Niet alleen een aanrader voor de kattenliefhebber.

Quotes

  • Jerle Buggenhouthas quotedlast year
    Ooit heb ik ergens een beroemde uitspraak gelezen dat we iedere dag van ons leven een tweede kans krijgen. Die kans kunnen we grijpen, alleen doen we dat meestal niet.
    Ik heb het grootste deel van mijn leven gebruikt om die uitspraak te bevestigen. Ik kreeg een heleboel kansen, soms dagelijks. Heel lang heb ik er nooit een gegrepen, tot daar eindelijk, in het begin van de lente van 2007, verandering in kwam. Toen raakte ik bevriend met Bob. Nu ik erop terugkijk, denk ik dat het ook heel goed zíjn tweede kans kan zijn geweest.
    Ik ontmoette hem voor het eerst op een bewolkte dinsdagavond in maart. De winter was nog niet helemaal voorbij en het was bitterkoud in de straten van Londen, vooral ook door de wind die vanaf de Theems de stad in waaide. Het vroor licht die avond. Reden waarom ik wat eerder dan gewoonlijk na een dag Covent Garden was teruggegaan naar mijn nieuwe, begeleidwonen-onderkomen in Tottenham, Noord-Londen.
    Zoals altijd hingen mijn zwarte gitaarkoffer en rugzak op mijn rug, maar deze avond was ook mijn beste vriendin Belle bij me. Jaren geleden hadden we wat gehad, maar nu waren we alleen nog goede vrienden. We aten regelmatig goedkope afhaalcurry en keken dan naar een film op de kleine zwart-wittelevisie die ik in een kringloopwinkel om de hoek had gevonden.
    Zoals gewoonlijk deed de lift van de flat het niet, dus liepen we naar de trap en bereidden ons voor op de lange, moeizame klim naar de vijfde verdieping.
    De verlichting in de hal was kapot, waardoor we een deel van de vloer niet konden zien, maar terwijl we naar de trap liepen, zag ik twee gloeiende ogen in het donker. Toen ik een zacht, klagend gemiauw hoorde, begreep ik wat het was.
    Zodra we dichterbij kwamen, zag ik in het vage licht in de gang een rode kat op de mat voor de deur van een van de flats op de begane grond liggen.
    Ik was opgegroeid met katten en had nog altijd een zwak voor ze. Toen ik verder liep, kon ik het beest beter zien en zag dat het een kater was.
    Ik had hem niet eerder bij deze flats gezien, maar zelfs in het donker zag ik dat het dier iets had, een soort persoonlijkheid. Hij was absoluut niet zenuwachtig, integendeel zelfs. Hij straalde een rustig, onverstoorbaar vertrouwen uit. Hij oogde alsof hij zich in het donker volkomen op zijn gemak voelde en bekeek me met een nieuwsgierige en intelligente blik, waardoor ik me een indringer in zijn territorium voelde. Het voelde alsof hij zei: ‘Oké, wie ben jij en wat kom je doen?’
    Ik knielde naast hem neer en stelde mezelf voor.
  • Катерина Россоловичhas quoted6 years ago
    het ging van kwaad tot erger
  • a burmistrovahas quoted8 years ago
    Iedereen heeft soms een adempauze nodig, iedereen verdient een tweede kans. Bob en ik hebben de onze gegrepen…

On the bookshelves

fb2epub
Drag & drop your files (not more than 5 at once)