Ništa od svega toga nisu bile potpuno nove ideje. Osnovni oblik hinduizma ukazivao je na potrebu oslobađanja pojedinca od materijalnog na različite načine. Mahavira je u većoj meri bio reformator već postojećih, a ne tvorac novih verskih učenja. Ali njegova objašnjenja u vezi s potrebom samopotiranja, kao i obavezom da se poštuju svi oblici života bila su dovoljno primamljiva te je on uskoro dobio sledbenike. Njegovo učenje nazvano je kasnije džainizam, a njegovi sledbenici džainisti.67
Nekoliko godina kasnije pojavio se još jedan verski vođa koji nije poticao iz mahajanapada, već je bio rođen u okviru gana-sanga. Poput Nataputa Vadamane, bio je rođen u moćnoj i veoma imućnoj porodici. I on je, kad je imao trideset godina, odbacio sve privilegije koje su mu rođenjem pripadale te se opredelio za dobrovoljni odlazak iz sredine u kojoj je do tada živeo. Došao je do zaključka kako su slobodu mogli steći isključivo oni koji su bili spremni da se odreknu svojih želja i strasti.
Taj verski vođa bio je Sidarta Gautama, princ koji je poticao iz klana Šakja čije su se teritorije nalazile severno u odnosu na Mahavirinu rodnu oblast, tada pod vlašću saveza Vriđi. Na osnovu tradicionalnih priča o njegovom prosvetljenju, najranije godine svog života proveo je u izobilju, sa svojom porodicom. Imao je suprugu i malu kćerku, a njegov otac, koji je bio vladar, držao ga je u raskoši unutar zidova velike palate, izolovanog od svakodnevnog života običnog sveta.