In Een Libertijnse Vrouw. 2 verkent Mia Graf de dunne grens tussen trouw en verlangen, tussen wat we durven voelen en wat we heimelijk begeren. Deze bundel van sensuele, moderne verhalen ademt de intimiteit van een vrouwelijke stem: teder, scherpzinnig en moedig in haar eerlijkheid. Hier wordt erotiek geen schouwspel, maar een fluistering — een aanraking tussen lichaam en geest, tussen liefde en de vrijheid van het onbekende.
In het titelverhaal “Een Libertijnse Vrouw” besluit Kathy, op aandringen van haar man, opnieuw deel te nemen aan een geheime conventie waar verleiding wordt vermengd met rollenspel. Haar rode jurk, haar nieuwe naam, haar onzekere glimlach voor de spiegel: alles is een voorwendsel, een masker — en toch een onthulling. Terwijl zij zichzelf bekijkt in het spiegelbeeld van een vrouw die ze misschien altijd al had willen zijn, kijkt hij toe, verscheurd tussen angst en opwinding, liefde en begeerte.
“Ik weet het niet,” zei Kathy. Ze schoof een kous over haar been, liet het kantje klikken op haar dij, en bekeek zichzelf in de spiegel. De rode jurk, het blonde haar, de zachte lach — niets van dat alles was nog toevallig. Ze voelde zijn blik, warm en aarzelend, en wist dat hij verlangde naar wat hij zelf niet durfde te benoemen.
Nog niet.
Met een zeldzame combinatie van elegantie en emotionele scherpte schrijft Mia Graf over de plekken waar verlangen woont: tussen twee zinnen, in het zwijgen na een aanraking, in de glimlach van een vrouw die zichzelf opnieuw ontdekt.
Een bundel die nagloeit — als een fluistering op de huid, als een gedachte die weigert te verdwijnen.
