Махаббат даусы

Сүйеді деп ойлауға жасқанар да ем,
Таныстар да ол жайлы ойламаған.
Бірақ сүйем дейтұғын басқалармен
Бақытты бола қою қайда маған?
Өзін өзі ұстау да кісіге сын,
Көздеріңді қадайсың отты, үмітті.
Алыс жүріп жанымды түсінесің,
Мен үшін соның өзі жеткілікті.
Біреу арбар сөзімен, күлкісімен,
Жақтырмайсың сен ерсі көп қылықты.
Алдымен мені іздейсің жұрт ішінен
Ал маған соның өзі жеткілікті.
Үндемейсің,
кеудеңде жанады арман,
Мені ақтайсың жадыңда болмай бір қыз.
Байқайсың ба, өсектен, жалалардан
Бірімізді біріміз қорғаймыз біз.
Мазалайсың ойымда тұрасың да,
Сенің әрбір қылығың ерекше ұнар.
...Бұл нәзік сезім жайлы, расында,
Айтпай-ақ қоюымыз керек

Өзіме-өзім қиналсам қайрат беріп,

Өзімді-өзім жұбаттым жылағанда.

Артық емес мен үшін алтын ардан,

Өмір — қымбат, шықпайсың бар құмардан.

Бақытым жоқ менің де басқалардан

Тартып алған немесе артық алған.

Өзіме-өзім сүйенем, о, расында,

Өзіме-өзім жол салдым борасында.

Өзіме-өзім жете алмай отырамын

Ыдыстар мен дыбыстар арасында

Қолыңды бер, ұмыттырам өткенді»,

Деді біреу, тыңдамадым, сенбедім.

Бір жігіттің жанарынан жиі ұшқын

Көрдім-дағы қарамауға тырыстым.

Бар еркімді әкеттің бе, сенен соң

Неге ешкімді ұнатпауға тиіспін

Ал мен үшін әрбір күн — қас-қағым сәт,

Еркіндікке енбеймін енді қайтып.

Бар бейнеті ақынның жүр ме өтеліп,

Гүлдей нәзік көңіліңді кім ескерген.

Бір жеңіліс, бір жеңіс, бір қателік...

Қажыдым бұл қарусыз күрестерден.

Күтусіздеу сәбилер, гүлдерім де,

Әйел үшін ақындық — ерек сынақ.

Өз ісімді үлгермей жүргенімде,

Хат жазады көбісі көмек сұрап.

Мен жүрейін жанында жат біреудің,

Өлең оқып берейін сүймесем де.

Ішімнен: «ондай ешкім жоқ» десем де,

Басқа жанды бақытты етпесем бе?!

Қалдырарсың атымды ел есінде,

Рақмет сол үшін, өлең саған!

Ал мен үшін әрбір күн — қас-қағым сәт,

Еркіндікке енбеймін енді қайтып.

Бар бейнеті ақынның жүр ме өтеліп,

Гүлдей нәзік көңілімді кім ескерген.

Бір жеңіліс, бір жеңіс, бір қателік...

Қажыдым бұл қарусыз күрестерден.

ны емеспін ұшқалақ көп өкпенің,
Мұң шағатын бар шығар себептерім.
Буырқанған жырыммен неге, ағатай
Бұйығы өмір сүруім керек менің?!
Күнім өтсе бейне бір түрсіз кілем,
Бола алмайды жаныма мұнсыз жыр ем,
Даусым барда далама жететұғын
Қалай ғана тасада үнсіз жүрем?!
Кейбіреуге көрінем зерек, терең,
Олар үміт күтеді демек менен.
Жағдай айтып келгенге өз жағдайым
Болмай жатып қалай мен көмек берем?!
Нөсерлетер, бұрқанар маусым да алда,
Мен өзімді қоспаймын таусылғанға.
Туған елге берейін түсіндіріп
Жүрегімнің жұмбағын даусым барда!
Жары жаман болғанын қалай ма адам,
Бұл жайында толғанып сан ойлағам.
Бірдеме етіп от басын ұстармын-ау,
Өнегелі жақсы ана қалай болам?
Досы опасыз болғанын қалай ма адам,
Бұл туралы толғанып сан ойлағам.
Өз балада қайтсең де керексің-ау,
Жолдастарға қымбат дос қалай бол

Кешір мені!
Сенің жиі шаттығың бола алмадым ба?
Мойыныңа еркелеп оралмадым ба?
Ренжіп қалды ма деп қарай берем,

* * *
Сенен басқа достардың бәрі келді,
Әбіржітіп біттім мен дәрігерді.
Іштен шыққан өртімді өшіруге
Іздемеген емі жоқ, жаным, елдің.
Біріне де шырайлы өң бермедім.
Бірінің де пікірін жөн көрмедім.
Бар дәріні ішсем де, емделмедім,
Үйткені сен келмедің!
Сен келмедің.
Сен келсең, емдер де едің.
Жұрттың жылы сөзінің бәрін сенің
Тіл қатпай тұрғаныңа теңгермедім.
Селт етпедім қанша ыстық сөз борасын,
Жүрек қана біледі өз жарасын.
Бұл аурудан жазуы мүмкін сенің
Жалғыз ғана сөзің мен көзқарасың!
* * *
Күй толады омырауға
Жаздың жедел желінен.
Желдей күндер зымырауда
ұғыстырмай сенімен.
Толқынындай көк теңіздің
Бір-біріне құйылған
Кездеріміз көп пе біздің
Түсініскен қиыннан?
Келер көп ой дұрыс та аса,
Календарьды жыртқанда.
Біз екеуміз ұғыспасақ,
Ыңғайсыз-ақ жұрттан да.
Бізге осы жайдан аспай,
Ой орманын аралап,
Оқсыз қалған майдандастай
Түсінісу керек-ақ!
* * *
Кешір мені!
Сенің жиі шаттығың бола алмадым ба?
Мойыныңа еркелеп оралмадым ба?
Ренжіп қалды ма деп қарай берем,