Kadının adı var

İnsanlar, böyle güzel bir günde sıkıntılarını, dertlerini unuturken, bir köşede itilip kakılmışlığı yaşayan, en güzel günde bile gözyaşıyla gülmeye çalışan, yığın dertlerin acı tebessümlerinin adının mutluluk olduğu, katmerleşmiş mutluluk çökeltileri ile yaşayan, yaşamaya çalışan insanlarda vardı!

Sen sus! Aklın ermez senin! Kız çocukları konuşmaz!” gibi

Sanki kulağına aşkı fısıldıyormuş gibi geliyordu.

Konuşma uzadıkça uzadı.

davranışlara maruz kalıyordu.

ayak işlerine o bakardı.

Sevmekten korkuyoruz. Sevsek bile bu nu saklıyoruz.”
“Evet, buna katılıyorum. Annemiz, babamız, eşimiz ve çocuklarımız onları ne kadar sevdiğimizi bilmiyorlar çünkü sevgimizi söylemeyi zaaf sayıyoruz. Hemen kişilerin şımaracağını, değişeceğini düşünüyoruz. Bir anlamda sevgi engelli sayılmaz mıyız?”
“Sevdiklerimizin gönlünü alacak güzel sözler söylemiyoruz. Nasıl olsa yanındayım anlar düşüncesiyle sevdiğimizi söylemiyoruz.”
“Aynı zamanda konuşma engelliyiz de.”

“Her sevenin, sevdiğine ışık olması gerekir”

“Elimizdeki güzelliklerle zenginlikleri fark edemediğimiz için mutluluğu uzaklarda arıyoruz. Hâlbuki mutluluk çok yakınımızda.”

Hayatta her şey para değildir. İnsanın insana muhtaç olduğu öyle anlar vardır, o anın gününü, saatini kimse bilemez. Böyle bir ana denk gelen tesadüfleri kimse umursamaz, düşünmez. Gülçin, böyle bir ana denk gelmişti! Kim bilir engelli bu kadından öğreneceği çok şey vardı belki. Hayat dersini hiçbir okul vermiyordu. Bu kadın, Gülçin‟in yaşamında hiç tecrübe edinmediği, belki hiç duymadığı, bilmediği, belki umursamayarak geçtiği şeyleri öğretecekti!
Ona bakarken, asıl özrün sahip olduklarının değerini bilememek, olduğunu düşündü. Nedense insanların fiziki sakatlıkları hemen dikkatimizi çeker. Mesela topallayan bir bacağı asla gözden kaçırmayız ancak topallayan yürekleri de asla fark etmeyiz!