Uşaqlıq

Anam qayışla məni döyür, lakin bu cəza məni daha artıq hiddətləndirir, bundan sonra küçədə uşaqlarla daha amansız vuruşurdum

O, üzünün bütün qırışlarını ağzının yanında cəm edir, sonra bu qırışları gözlərinə tərəf qovaraq, razı olurdu:

– Bəs o axmaq özü?
– Özü isə sağ qaldı. Axmağa nə ayaq lazımdır, nə də əl, o öz gicliyi ilə də qarnını doydura bilər. Axmaq adamı hamı sevir, axmaqlıq ziyansız bir şeydir

– Nə üçün onlar səni sevmirlər, nə üçün səni heç kəs sevmir?
O məni qucaqladı, sinəsinə sıxdı və göz vurub cavab verdi:
– Mən onlara yadam, başa düşürsənmi? Buna görə də sevmirlər. Onlar kimi deyiləm...

– Məmur dəcəl uşaq kimidir, gəlib çıxan kimi, bütün qanunları pozacaqdır

Mən o həyatı mərhəmətli, lakin öz doğruçuluğu ilə əzab verən bir dahinin söylədiyi sərt bir nağıl kimi xatırlayıram.

– Qulaq as, de görüm, sən nə üçün belə edirsən? Heç bilirsən sən bu işlərinlə mənim ürəyimi necə qana döndərirsən?
Anamın gözləri parlaq göz yaşları ilə doldu, o mənim başımı yanağına sıxdı, bu mənim üçün o qədər ağır idi ki, əgər anam məni döysəydi, bundan daha yaxşı olardı! Mən anama dedim ki, bundan sonra bir daha Maksimovlara sataşmayacağam, təki o ağlamasın.

“Akulina, bax, daha sənin qızın yoxdur, bunu yaxşı yadında saxla!” Mən isə öz-özümə fikirləşirdim: “Yalan deyirsən, kürən şeytan, kin, ədavət buz kimi şeydir, isti döyən kimi əriyib gedəcək, buzun ömrü yaza qədərdir!”

Mən dəfələrlə hasar üstündəki ağaca çıxıb gözləyirdim ki, onlar məni özləri ilə bərabər oynamağa çağırsınlar, amma onlar məni çağırmırdılar. Fikrimdə mən artıq onlarla oynayır və bəzən özümü unudub elə qızışırdım ki, çığırır və bərkdən gülürdüm. Belə zamanlarda onlar hər üçü yavaşdan nə barədə isə danışaraq, mənə tərəf baxırdılar, mən isə pərt olub, ağacdan yerə düşürdüm

De görüm, sən bicsən, yoxsa sadəlövhsən?