Wilhelm potrafił znaleźć wiele powodów do radości: co rano świeci słońce, jego mała córeczka Mary ma gładkie policzki, które on całuje po przyjściu do domu. Wbrew obawom szybko znalazł pracę po przyjeździe do Ameryki. Mężczyzna pracował jako kelner w hotelowej restauracji. Wraz z żoną Anną wyemigrował z kraju po narodzinach Mary, by zapewnić sobie lepszą przyszłość. A teraz na świat ma przyjść Tomek, wyczekiwany syn, który szybko stanie się oczkiem w głowie Wilhelma… Kilka lat później rodzina zmierzy się z wielką tragedią, która na zawsze odmieni ich los.
Zofia Dromlewiczowa, z domu Higier (1899 — 1938) — polska pisarka i scenarzystka. Urodziła się w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Była absolwentką żeńskiego gimnazjum Stefanii Tołwińskiej. Od 1925 była działaczką Domu Filmu Polskiego. Jako publicystka prowadziła wieloletnią współpracę z licznymi czasopismami warszawskimi. Od 1934 prowadziła wraz z Ryszardem Briske pracownię filmu artystycznego. Była członkinią Zrzeszenia Producentów Filmów Krótkometrażowych. Zasłynęła jako pierwsza w Polsce kobieta — realizatorka filmów krótkometrażowych.
