Mor

“Marco Polo, tek tek her taşıyla bir köprüyü anlatıyor.

’Peki köprüyü taşıyan taş hangisi?‘ diye sorar Kubilay Han.

’Köprüyü taşıyan şu taş ya da bu taş değil, taşların oluşturduğu kemerin kavsi,‘ der Marco.

Kubilay Han sessiz kalır bir süre, düşünür. Sonra ekler:

’Neden taşları anlatıp duruyorsun bana? Beni ilgilendiren tek şey var o da kemer.‘

Marco cevap verir: ’Taşlar yoksa kemer de yoktur.’”

Italo Calvino

Ne cesaret, ne küstahlık! Ama söyledikleri İlhan Sacit’i ne korkutmuş ne de incitmişti. Öfkelenmiş ama ciddiye almamıştı olanları. I

Revan, ağlamaklı, sinirden tarazlanmış hırçın ama cılız bir sesle.

Kalbinin çıplak göğsünün üstünden bile görünen güçlü, düzenli atışını izledi. Bedeninin uyumlu işleyişi, içindeki dehşet duygusunu yatıştırıyordu

Ama tam o sırada arkasında kuru dal çıtırtıları duydu.

Geriye dönüp baktığında çalılar arasında birinin kıpırdadığını seçti ve sonra ay aydınlığında, uzun, siyah örtülere bürünmüş bir karaltının görmüyormuş gibi ellerini ileriye uzatarak kendisine doğru yürümeye başladığını gördü.

Bütün yaşamını kendisine vermesini beklemiyordu

Isıracak köpek dişlerini göstermez,

Önemli değil, insan gözü iyi göremez, ancak istersen ve yeterince yaklaşıp dokunabilirsen açıkça, dosdoğru görebilirsin her şeyi

yaşamın dümdüz bir çizgide ilerleyip biten bir yolculuk olduğunu sanabilirlerdi. Oysa dünya hızla dönüyordu ve hayat yalnızca kendini geliştirip dönüştürerek cesaretle üzerine gidenlere gülüyordu