İçimizdəki şeytan

Həqiqətən sona qədər maraqla oxuduğum bir əsər oldu. Belə gözəl yaradıcılıq qabiliyyəti olan bir insanın mənasız fikirlərə, ideologiyalara qapılıb özünü məhf etməyi həqiqətən acınacaqlı vəziyyətdi. Hər nə olursa olsun Səbahattin Alinin türk ədəbiyyatında ayrı bir yeri var mənim üçün.

Müəllifin digər Xəz paltolu Madonna (5/5) və Quyucuqlu Yusuf (3/5) əsərlərindən daha zəif əsərdir. Bəzi yerləri çox maraqlı və yaxşı yazılsa da, bir çox hadisələrin inkişafı, surətlərin hərəkətləri çox bayağı alınır. Bu əsəri 2/5 balla qiymətləndirirəm.

Yaxşılıq başqalarına pislik etməmək deyil. Yaxşılıq ürəyində pisliyin cövhərinin olmaması deməkdir.

Əsəri çox bəyəndim.Xüsusilə də son hissələrini.Yazıçı ifadə etmək istədiyi fikirləri-insanın acizliyi,iradəsi,müstəqil düşünmə tərzini,daxili müvazinətini obrazların fonunda əks elətdirir.Xüsusilə,cəmiyyətdə "sayılıb-seçilən" insanların sadəcə cəmiyyətdə nüfuz sahibi olmaq üçün çalışıb-vuruşduqlarını,əslində hər fürsətdə bir-birini ittiham edən,aşağı çəkən və sanballı,faydalı bir əsər ortaya qoya bilməyən "yazıçılar"-ın əsl mahiyyətləri dolğun təsvir edilir.Onların şəxsi fikirləri,mülahizələri yoxdur,digərlərinə yuxardan aşağı baxırlar,faydalı iş görən insanlara isə palçıq atmaqdan başqa heç nə bilmirlər. Bədrinin dilindən isə onlar "mən"-i olmayan insan kimi təsvir edilirlər.
Əsərin mərkəzində isə Ömər və Məcidə dayanır.Ömər iradəsi,qətiyyəti olmayan,öz hisslərinin və duyğularının əlində oyuncağa çevrilən birisidir.Hər dəfə Mədinəyə dəyişmək barəsində sözlər versədə bunu yerinə yetirəcək iradə və qətiyyəti yoxdur.Ömərin əksinə isə Mədinə sakit,öz duyğularını idarə edə bilən,həyatındakı çətinliklərini sakitliklə və mətanətlə qarşılayan birisidir.Mən onların arasındakı sevgi bağını tamailə fərqli görürəm.Mədinə hər gün Ömərə alışırdı,çünki Ömərin ona ehtiyac duyması ona xoş gəlirdi.Ömər isə Mədinə ilə həyatında yaşanacaqlara mənalı və yeni bir səhifə kimi baxırdı.Mədinənin onu dəyişdirəcəyinə inanırdı.
Sonda Ömərin yalnız qalması,dostlarının yanından ayrılması həyatın bəzi sərt həqiqətlərini onun üzünə çırpır və o dəyişmək qərarı alır.

"İçimizdə heç bir şeytan yoxdur. İçimizdə acizlik və iradəsizlik var... tənbəllik var... İradəsizlik, cahillik və bunların hamısından da qorxulu bir şey – həqiqətin üzünə dik baxmaq qorxusu var..."

Gözəl əsər. İnsanın hisslərini, xislətini, dünyasını açıq süfrə kimi oxucunun qarşısına sərir.

Sonunun bele hissiz biteceyini tesevvur etmezdim

Menalı)