Mezarı Olmayan Kadın

Benim kentimde insanların neredeyse tamamı kulaklarında balmumuyla yaşıyor: Dünkü yangının yankısını duymamak için. Kendilerini, sakin küçük yaşamlarının akışına huzurla bırakabilmek için unutmayı seçtiler.

Hikâye ilk kez anlatıldığında merakı giderir, diğer seferlerindeyse özgürleştirici bir etkisi olur!

Çabuk, bir düşman, çabuk, bir ses; karşısında direneceğimiz. Kendi dışımızda arıyoruz ve bu sırada tüm bilmecelerden ilkini kendi içimize taşıyoruz, hayır...

Şiirin güzelliği asla başka bir yerde değildir. Şairlerin nerede yaşadıkları önemsizdir

Yarimi gördüm vurulmuş
Kara zindanlarda
Kalmadı hal feryat etmeye
Kanını yıkıyorlar her gec

Yarimi gördüm vurulmuş
Kara zindanlarda
Kalmadı hal feryat etmeye
Kanını yıkıyorlar her gece

Ziyaretin bana amran getirdi, bağışlama ya da barışma; yerine göre, Mina ya da Amina, küçük kızım benim...

Hania, Arapçada “huzurlu” anlamına geliyor). Süleyha’nın babasının

Bu açıklığı, tatlım, hiç bulamayacaksın. Önemi yok. Köy meydanında, meçhul kadın yorulmak bilmeden ağıt söylerken, gözleri açık bedenim çürürken seni bekliyorum.

Ülkemizde kendilerini ‘babalarının kızı’ olarak adlandırabilen kadınlar ne kadar şanslı!”