Pesma ćelije

Život je neprestano ritmično kretanje
– pulsa, koraka, pa čak i ćelija.

Međutim, Fransoa-Vensan Raspaj je, više od ijednog drugog mikroskopiste, nastojao da na osnovu ovih ranih zapažanja izgradi teoriju fiziologije ćelija.

Potkraj sedamnaestog i početkom osamnaestog veka, mikroskopisti poput Marčela Malpigija i Mari-Fransoa-Gzavijea Bišaa shvatili su kako Levenhukovi „živi atomi“ nisu nužno ili isključivo jednoćelijski; u složenijim životinjama i biljkama organizovali su se u tkiva.

Atomska teorija, koju je početkom 1800-tih prvi izneo Džon Dalton, morala je da sačeka na razvoj katodne cevi, 1890. godine, kao i matematičkih jednačina potrebnih za modelovanje kvantne fizike u ranom dvadesetom veku, da rasvetli strukturu atoma.

Genetika je morala da sačeka na rad biologa Tomasa Morgana, koji je 1920-ih istraživao nasledne osobne voćnih mušica da dokaže fizičko prisustvo gena i, naposletku, na rođenje rendgenske kristalografije, tehnike upotrebljene za dešifrovanje trodimenzionalne strukture molekula poput DNK, 1950-ih, da bi mogla da predoči kako geni izgledaju u fizičkom obliku

.) Malo je nedostajalo da Marten postane otac moderne mikrobiologije – samo da je otišao malo dalje u svojim medicinskim istraživanjima – no potrajaće gotovo čitav vek dok mikrobiolozi Robert Koh i Luj Paster ne povežu, svaki za sebe, bolest i truljenje sa ćelijom mikroorganizma.

Londonski lekar Bendžamin Marten rezonovao je hiljadu sedamsto dvadesete da je tuberkuloza – sušica ili jektika, kako su je tada nazivali – zarazna bolest respiratornog sistema, koju najverovatnije prenose mikroskopski sitni organizmi. Potencijalne zarazne elemente nazvao je „čudesno sitnim živim stvorenjima“ i rekao za njih da su contagium vivum odn. „živa zaraza“.

geni (ili „faktori“ i „elementi“ kako ih je neodređeno nazvao Mendel) nisu se pominjali gotovo četrdeset godina, sve dok 1900-tih nisu ponovo otkriveni.

istoriji biologije posle vrhunaca monumentalnih otkrića neretko slede duboke doline tišine. Mendelovo otkriće gena 1865. bilo je propraćeno onim što je jedan istoričar nazvao „jednim od najčudnijih ćutanja u istoriji nauke“:

Često ponavljana i po svoj prilici apokrifna priča kaže kako je jedini postojeći portret Roberta Huka nestao kada je Njutn nadgledao preseljenje Kraljevskog društva u nove prostorije u Krejn Kortu 1710, sedam godina posle Hukove smrti – i onda propustio da poruči posthumnu verziju portreta. Tako je taj pionir optike, čovek koji je izložio čitave univerzume našem pogledu, za nas nevidljiv – ne postoji nijedan portret ili crtež za koji se može sa sigurnošću reći da se na njemu nalazi lik Roberta Huka.