In Een zondige vrouw. 4 verkent Mia Graf de onrustige diepte van verlangen — waar liefde en wellust elkaar niet uitsluiten, maar elkaar voeden. Deze verhalen zijn geschreven met een intieme, vrouwelijke stem die fluistert in plaats van schreeuwt; die erotiek benadert als iets zachts, gevaarlijks, menselijks. Ze vertelt over vrouwen die zich losmaken van wie ze moesten zijn, en mannen die toekijken — soms machteloos, soms betoverd, altijd geraakt.
In het titelverhaal “Een zondige vrouw” vertrekt Kathy, alias Kate Orel, alleen naar een conventie. Haar man blijft thuis — zogenaamd nuchter, maar verteerd door jaloezie en begeerte. Terwijl zij zich overgeeft aan het spel van verleiding, blijft hij gevangen in zijn eigen fantasie, zijn eigen hel van genot en onzekerheid. Wat begint als een spel met identiteit, verandert langzaam in een bekentenis: niets is zo erotisch als de macht om begeerd te worden — en om die begeerte te beheersen.
Ik keek naar het scherm van mijn telefoon, haar onleesbare bericht in koude pixels:
Kale op vliegen fr huizen kan nu niet praten.
Mijn hart sloeg over.
Typfouten van haast, of van iets anders?
Ik stelde me voor hoe haar vingers over het scherm gleden, afgeleid, misschien onderbroken door een adem, een beweging, een stoot —
en voelde die mengeling van jaloezie en wellust die alleen zij bij me kon oproepen.
Met haar elegante stijl en psychologische precisie laat Mia Graf zien hoe liefde niet altijd zuiver is, maar des te echter wanneer ze zondig wordt.
Een bundel die blijft hangen als de geur van huid na een verboden nacht — teder, schuldig, onweerstaanbaar.
