Dikkat Vücudunuz Konuşuyor

“Sıradan şeyleri gözünüzde büyüterek mucizevi şeylere dönüştürmeyin, bunun yerine mucizevi şeyleri sıradan şeylere dönüştürün” diyor Francis Bacon.

Po­li­ti­ka­cı­lar her sa­bah iki de­fa tı­raş ol­mak zo­run­da,

çün­kü iki yüz­lü­dür­ler.”

Mark Twa­in

adın ve erkek arasında da bazı farklar var. Örneğin, ceket giyerken erkeklerin ilk önce sağ kolunu, kadınların da daha çok sol kolunu kullandıkları tespit edilmiş (bu beynin loblarının kullanımı ile ilgili). Yine yalan söylerken erkekler gözlerini aşağıya doğru kaçırırken, kadınlar daha çok yukarı bakmayı tercih ediyorlar ve erkekler yalan söylerken gözlerini ovuşturuyorlar, kadınların eli ise burunlarına gidiyor. Bu örneği verdiğim seminerlerde toplu olarak hep aynı tepkiyi aldım: “Makyajları bozulmasın diye!” Kesinlikle doğru.

u cümleyi muhallebicide yüzünüzde hafif bir gülümseme, sevgilinizin gözlerine bakarak ve ellerini tutarak sevgili dostum Semih Sergen’in ses tonuyla söylemenizle, sözü hiç değiştirmeden, sesi ve beden dilini değiştirerek, yani Reha Muhtar’ın ses tonunu kullanıp, bir elinizle masaya vurup diğer elinizin işaret parmağını Saadettin Teksoy gibi uzatarak “NAZZLI BENİMLEN EVLENN!!!” diye bağırmanız arasında sonuç olarak büyük bir farklılık olduğunu göreceksiniz; yani ne söylediğiniz değil, nasıl söylediğiniz önemli. Ne yazık ki mesajı içki şişelerini algıladığımız gibi algılarız. İçindekinden çok paketi sizi etkiler ve söyleyiş biçiminiz, yani sesinizi ve vücudunuzu kullanışınız karşınızdaki üzerinde asıl etkiyi bırakır.

Sıradan şeyleri gözünüzde büyüterek mucizevi şeylere dönüştürmeyin, bunun yerine mucizevi şeyleri sıradan şeylere dönüştürün” diyor Francis Bacon

Kusursuzluğu küçük şeyler oluşturur; ama

kusursuzluk küçük bir şey değildir.

ol­du­ğu­nuz bir ya­ban­cıy­la be­ra­ber­se­niz çok ra­hat­sız olur­su­nuz. Ha­re­ket­le­ri­miz dü­şün­ce­le­ri­mi­zin ay­na­sı­dır. Eğer kar­şı­mız­da­kiy­le ben­zer dav­ra­nı­yor­sak bu kar­şı­mız­da­ki­ni ra­hat­la­tır.

Eğer ay­nı oda­da bir ya­ban­cıy­la, he­le fark­lı dü­şün­ce­ler­de ol­du

1991 yı­lı son­la­rın­da ev ar­ka­da­şım (şu an­da da iş or­ta­ğım olan) Ha­kan, be­ra­ber kal­dı­ğı­mız be­kâr evi­ne bir kö­pek yav­ru­su ge­tir­di, “Ma­kar­na”. Ge­ce Ma­kar­na’yı uyu­tup ya­tı­yo­rum, 15 da­ki­ka son­ra “Hav hav hav” uya­nı­yor, ha­di kal­kıp ge­ce­nin üçün­de koş­tu­rup oy­nu­yo­ruz,

kö­pe­ğin uyu­ma ne­de­ni­ni açık­la­dı. “O tat­lı yav­ru saa­tin tik tak­la­rı­nı an­ne­si­nin kalp atış­la­rı zan­ne­di­yor ve ra­hat­lı­yor­muş.” Tıp­kı bi­zim sı­kın­tı­lı an­la­rı­mız­da eli­miz­le en­se­mi­zi ovuş­tur­ma­mız gi­bi, bu bir an­ne­nin yav­ru­su­nu ve­ya bir sa­hi­bin kö­pe­ği­ni ok­şa­dı­ğı yer­dir. En­se­mi­zi ok­şar­ken iç­gü­dü­sel ola­rak ra­hat­la­rız, an­ne­miz bi­zi ok­şu­yor gi­bi his­se­de­riz ya da mah­ke­me­de el­le­ri­miz ön­de bir­bi­ri­ni tu­tar­ken an­ne ve­ya ba­ba­mı­zın eli­ni tut­tu­ğu­mu­zu dü­şü­nü­rüz.