Poppenhuis

‘Pieter Vos?’
Een tengere man van gemiddelde lengte, in een lichtgroene winterjas die betere tijden had gekend, zat met opgetrokken schouders op een bank voor het grootste poppenhuis dat ze ooit had gezien. Vos leek zowel jong als oud. Zijn postuur, zijn lange bruine haar en zijn gekreukte, versleten kleding deden vermoeden dat hij van middelbare leeftijd was, maar zijn gezicht was rimpelloos en stond geïnteresseerd en alert. Het gezicht van een favoriete leraar of een meelevende, geduldige priester. En in zijn blauwe ogen, die met een starende blik op het poppenhuis gericht waren, lag de glans van het aardewerk op de schoorsteenmantel in haar geboortestad Dokkum. Een vaste blik. Intelligent.
Ze had het dossier gelezen voordat De Groot haar op pad had gestuurd vanaf het politiebureau in de Marnixstraat, dat op korte fietsafstand van het museum lag. Pieter Vos, negenendertig. Hij had twee jaar eerder ontslag genomen als rechercheur bij datzelfde bureau, nadat het onderzoek naar de verdwijning van zijn dochter Anneliese op niets was uitgelopen. Hij leidde nu een sober, bohemienachtig bestaan op een woonboot in de Jordaan en leverde een moeizame strijd om het hoofd boven water te houden met zijn schamele uitkering.
Ze haalde de map tevoorschijn die ze had meegebracht. De inhoud viel eruit en de vloer werd bezaaid met papieren en foto’s. Ze vloekte. Hoofden draaiden zich om. Ze raapte de documenten en foto’s bij elkaar en propte ze weer in de map.
Inmiddels zat hij naar haar te staren met een blik die ze kende, die zei... wat een stuntel.
‘Vos?’ vroeg ze, terwijl ze een vluchtige blik op de foto in zijn personeelsdossier wierp om er zeker van te zijn dat dit de juiste man was. Op de foto zag Vos er nog jongensachtiger uit dan nu. De gebeurtenissen hadden hem ouder gemaakt.
De Groot was zijn baas geweest. Ook een goede vriend, had ze begrepen. Hij was zwaar aangeslagen door het vertrek van Vos en het verlies van een vermaard lid van het Amsterdamse korps aan – ja, waaraan eigenlijk?
Een poging zijn bouwvallige woonboot in de Prinsengracht op te knappen, op hoogstens vijf minuten loopafstand van het bureau waar hij had gewerkt. In krantenknipsels van enkele jaren eerder werd Vos geprezen als een kwelgeest van de Amsterdamse onderwereld, een rustige, bescheiden rechercheur die met een schouderophalen en een glimlach de bendes in de stad in de pan had gehakt. Niet dat er veel over hem geschreven was. Hij had tijdens zijn werk de schijnwerpers gemeden en was ze ontvlucht toen zijn eigen dochter vermist raakte.

De inhoud viel eruit en de vloer werd bezaaid met papieren en foto’s.