Sidhartha

Dəs­tə­maz xe­yir­li idi, am­ma su gü­nah­la­rı yu­yub apar­mır, ağ­lın atə­şi­ni sön­dür­mür, ürə­yin qor­xu­la­rı­nı əri­də bil­mir­di. Qur­ban­gə­tir­mə mə­ra­sim­lə­ri və Al­la­ha itaət əlay­dı. Am­ma mə­yər bu ye­tər­liy­di­mi? Mə­yər qur­ban­lar xoş­bəxt­lik aça­rıy­dı­mı?

Dəs­tə­maz xe­yir­li idi, am­ma su gü­nah­la­rı yu­yub apar­mır, ağ­lın atə­şi­ni sön­dür­mür, ürə­yin qor­xu­la­rı­nı əri­də bil­mir­di. Qur­ban­gə­tir­mə mə­ra­sim­lə­ri və Al­la­ha itaət əlay­dı. Am­ma mə­yər bu ye­tər­liy­di­mi? Mə­yər qur­ban­lar xoş­bəxt­lik aça­rıy­dı­mı? Bəs al­lah­lar? Gö­rə­sən, Prad­ca­pa­ti hər şe­yi ya­ra­dan­dı­mı?

də­rin­li­yin ax­ta­rı­şın­da di­bə­cən get­mək yax­şı­dır

Bi­li­yi ötür­mək olar, müd­rik­li­yi­sə heç vaxt. Onu tap­maq olar, onun­la ya­şa­maq olar, onu öz yel­kə­ni­nə çe­vi­rə bi­lər­sən, onun­la mö­cü­zə­lər yara­darsan, am­ma onu sö­zə çe­vir­mək, ki­mə­sə öy­rət­mək qey­ri-müm­kün­dür.

ey hə­qi­qət ov­çu­su, dü­şün­cəl­ərin­də mü­ba­hi­sə­lər­dən və mü­ha­ki­mə­lər­dən qaç. Bun­dan hə­lə heç kəs xe­yir tap­ma­yıb: mü­ha­ki­mə­lər müd­rik də ola bi­lər, ax­maq da.

Qo­vin­da, müd­rik­li­yin baş­qa­sı­na ötü­rül­mə­si­nin qey­ri-müm­kün ol­ma­sı gəl­di­yim nə­ti­cə­lər­dən bi­ri­dir. Müd­rik ada­mın baş­qa­sı­na çat­dır­ma­sı məq­sə­di­lə söy­lə­di­yi ağı­llı söz hə­mi­şə ax­maq bir nə­ti­cə­yə çev­ri­lir.

Bəl­kə ki­min­sə ta­le­yin cız­dı­ğı yol­dan kə­na­ra çı­xa bil­mək iq­ti­da­rın­da ol­du­ğu­nu dü­şü­nür­sən? Öz oğ­lu­nu ağ­rı və peş­man­çı­lıq­dan qo­ru­ya bi­lə­cə­yi­ni­mi zənn edir­sən? Uğ­run­da yüz də­fə ölüb-di­ril­sən be­lə, onu ta­le­yin­dən dön­də­rə bil­məz­sən!

Sidd­hart­ha­ya yaz­maq üçün ka­ğız və qə­ləm veril­di. O, ta­ci­rin bu xa­hi­şi­ni də ye­ri­nə ye­tir­di.

Ka­mas­va­mi ka­ğız­da ya­zı­lan­la­rı oxu­du: “Yaz­maq yax­şı­dır, fi­kir­ləş­mək üs­tün­dür, ağıl yax­şı­dır, sə­bir da­ha uyğun­dur”

Qo­vin­da, sən de­mə, heç nə­yi öy­rən­mək müm­kün de­yil! Sən de­mə, nə­zə­riy­yə de­yi­lən bir şey yoxmuş. Yal­nız bir­cə bi­lik, da­ha doğ­ru­su, bir­cə hə­qi­qət var, o da hər bi­ri­mi­zin için­də ya­şa­yan At­man­dır və bir­cə şe­yi bi­li­rəm: bu hə­qi­qə­tin ye­ga­nə qəd­dar düş­mə­ni nə­zə­riy­yə­dir.

Qo­vin­da, sən de­mə, heç nə­yi öy­rən­mək müm­kün de­yil! Sən de­mə, nə­zə­riy­yə de­yi­lən bir şey yoxmuş. Yal­nız bir­cə bi­lik, da­ha doğ­ru­su, bir­cə hə­qi­qət var, o da hər bi­ri­mi­zin için­də ya­şa­yan At­man­dır və bir­cə şe­yi bi­li­rəm: bu hə­qi­qə­tin ye­ga­n