In Een wellustige vrouw. 3 schrijft Mia Graf met haar kenmerkende, intieme toon over het verlangen dat in stilte groeit — over vrouwen die hun lichaam herontdekken, over mannen die toekijken, verlangen, verliezen. Haar verhalen zijn modern, sensueel en psychologisch geladen: kleine kamers vol adem, twijfel en opwinding, waar elk woord voelt als een aanraking. Geen vulgaire taal, geen overdaad — maar een verfijnde verkenning van wat er gebeurt wanneer iemand zich eindelijk durft te laten zien.
In het titelverhaal “Een wellustige vrouw” betreedt Kathy een wereld die tegelijk verboden en bevrijdend aanvoelt. Onder haar nieuwe naam, Kate Orel, verschijnt ze op een conventie waar niemand weet wie ze werkelijk is — zelfs haar man niet, die haar vanop afstand observeert. De vrouw die ooit zijn rustige, teruggetrokken echtgenote was, is plots een verleidster geworden: kalm, zelfverzekerd, glanzend van verlangen en macht. De rollen kantelen, en de toeschouwer wordt het slachtoffer van zijn eigen fantasie.
“Hallo,” zei Kathy, haar stem laag en beheerst. Ze stak haar hand uit, glimlachte niet.
De zwarte jurk omsloot haar als een geheim dat nog niet onthuld mocht worden.
Onder tafel vond ik haar voet — zacht, zoekend, dwingend.
Niemand aan tafel wist wat er gebeurde. Alleen ik voelde het,
terwijl zij deed alsof ze een vreemde was.
Met subtiele erotiek en emotionele scherpte onthult Mia Graf hoe verlangen soms pas ontstaat wanneer we onszelf durven verliezen.
Een bundel die blijft nazinderen — als een geur op de huid, als een blik die te lang duurde, als een waarheid die niemand hardop durft te zeggen.
