Шора батыр

сорлы екенсіңдер! Жүруін жүрсеңдер де, қайда баруларыңды біл-

мей, адасып, қаңғып жүр екенсіндер. Ұшпас тауық, көшпес кентте

жатқан жұрт сауда қылады, егін салады. Сол екі кәсіпке жарамаған

жамандар, жатыпішер жалқаулары оқу оқиды. Асы жоқтықтан,

оразашыл болады, іс жұмысы жоқтықтан намазшыл болады.

Сонан соң сондай жандары ажал жетіп өле қалса, «Жоғалған

пышақтың сабы алтын», - деп, басына үй тұрғызып, бір

сиырдың құйрығын байлап, әлеміштейді де, дәнемеге жарамаған

жаман жалқаулар басын күзетіп, оны әулие деп ат қойып, айдар

Сусыз шөлдің шөбі арам, Еңбексіз ердің дәмі арам, Перзентсіз

ердің малы арам», - дейді екен. Сенің айтқан сөзің ер жеткен

ұлы бар, бойжеткен қызы бар, балалы-шағалы, перзентті кісі зекет

берсін деген сөз ғой. Менікі- арам мал. Қанша адалдаймын де-

генмен, адал бола ала ма? Мейлің өзің бер, бермесең, Қараханың

берсін, берсін! Мейлің мына жақта біреу бар деп отырсың ғой,

соның берсін, берсін! Сонан соң зекет дегеніңді қалай қылып

алсаң, солай ал! Мен бір иесіз арам малды бағып жүрген жанмын.

Әуелі өздерің бұл малға ие тауып, бұл малды адал қылыңдар да,