Çocuk, Neyi Neden Yapar

12 yaşından küçük çocukta bağımlılık sözkonusuysa, evdeki ortamın babanın otoritesiyle, kararlı duruşuyla koyduğu kurala uyacak hale getirilmesi gerekir.

Unutmamak gerekir ki 4-7 yaş arasındaki çocuklarda haz kesilirse, şiddet başlar. O yüzden çocuğun başlangıçta kesemeyeceği hazlarla meşgul edilmemesi lazım. Oyun, internet, tv çocuğa bir haz kaynağı oluşturmuşsa, bu hazların kesilmesi çocuğun elde ettiği birtakım kazanımların elinden alınmış olması anlamına gelir. Bu da çocuğun kendini yerlere atmasına, kapıları tekmelemesine sebep olabilir.

Bu noktada babanın çocuk ne kadar ağlarsa ağlasın, otoritesini gösterip, “Ne kadar ağlıyorsan ağla sevgili oğlum/kızım internet seninle ilgili bir şey değil. İnterneti kullanmayacağız” demelidir. Ve aile içinde kimse interneti kullanmamalıdır

çocuğun en iyi terapisti annesidir, babasıdır. Bir çocuğun en iyi ilacı da anne-babasıdır. İlgilenmek, bir annenin kendisini ruhen çocuğuna verebilmesi demektir. Bir babanın evin içerisinde dingin bir ruh ile varolabilmesi demektir. Anne çocuğuna ruhen kendisini bırakabilir, sükûnetle dokunabilirse, verilecek olan en sakinleştirici ilaçtan daha tesirli olur bu. Sakin bir annenin, sakin bir anda çocuğuna “Oğlum/kızım” diye hitap etmesi kadar sakinleştirici bir ilaç yoktur.

Deden herkese karşı bunu kullanıyor. Dedenin onu kullanıyor olması bizim de bunu kullanacağımız anlamına gelmiyor” denilebilir.

Temel İhtiyaçlar Nelerdir?

Örneğin, televizyon seyretmeyi alışkanlık haline getirmiş bir çocuk için televizyon bir süre sonra onun ihtiyacı halini alır.

Şayet bilgisayarda oyun oynamak istiyorsa, CD alınıp CD’deki oyunlardan oynayabileceği ilave edilebilir.

Konuşmanın ardından çocuk yeniden sınırsız internet kullanımına devam ederse, bir sonraki aile toplantısında, “Bu işi beceremedik, yapamadık, söz verdiğimiz halde hâlâ internetin arkasından kalkamıyoruz. Fırsat vermiştik geçtiğimiz hafta, ama yapamıyoruz galiba. Bir interneti kaldıralım bakalım evin içerisinden” denilip, internet tamamen sökülür.

Şayet rastgele evin içerisine internet alınıp “İstediğimizi yapalım” gibi bir anlayışla internet kullandırılmaya başlanırsa, çocukta bağımlılığın kapısı aralanmış olur.

O sebeple bir ailenin sloganı “Kullan, işini hallet, çık” olursa, çocuk anne-babasına “Biraz internet oynayabilir miyim?” dediğinde, anne-baba “Oğlum/kızım, o oyun değil ki” diyebilir. “İnternet ihtiyacım var kullanayım mı?” dediğinde anne-baba, çocuğa “Ne için kullanacaksın interneti?” diye sormalıdır. Çocuk da “Öğretmenim ödev verdi” dediğinde, “Hangi konuda ödev verdi?” denilerek, ödev konusu öğrenilip “Tamam oğlum kullan, ödevini yap ve çık” denilmelidir.

Evlerde başköşelerde oturan televizyonu da unutmamak lazım. Kontrolsüz televizyon kullanma davranışı olan evlerde çocukların televizyona yöneldiklerini gördüğümüz gibi, televizyondan boş kalan vakitlerde de can sıkıntısı yaşadıklarını biliyoruz.

Örneğin, anne/babanın evde bulunduğu saatlerde akıllı cep telefonu ile oynamasının, aile içi iletişimi zayıflattığını ve bu durumun ailenin diğer üyelerine iki yoldan sirayet ettiğini gözlemliyoruz:

(1) İletişimi zayıflayan aile bireylerinin kendini meşgul etmek için oyalanma aracı olarak bilgisayar, internet ve oyuna yönelmesi.

(2) Ebeveynin bu davranışı ile çocuğa örnek olarak bağımlılık yapıcı araçları daha cazip göstermesi. Böylece çocuğun rol model olarak anne-babasının tercihini taklit etmesi.

Çocuk bir şeyi inatla yaptırmaya çalıştığı sırada, bir otorite olarak babayı karşısında bulursa, o davranışın bir daha yapılmaması gerektiğini fark eder.

Baba o dik ve kararlı duruşuyla, çocuğun kararlı durmasını sağlayacak otoritenin kaynağıdır. Çocuğun ellerinden tutabilir, göz göze gelebilir ve “Bu davranışı yapman doğru değil” diyerek, çocuğa engel olur. Bu; korkutma, ürkütme şeklinde değil, kararlılık gösterilerek yapılır. Çocuk o sırada ağlarsa, bu duygusal yoksunluktan değil, iktidar mücadelesinden dolayıdır. O takdirde ağlamasında bir sakınca yoktur.