Күләш Ахметова

Ал мен үшін әрбір күн — қас-қағым сәт,

Еркіндікке енбеймін енді қайтып.

Бар бейнеті ақынның жүр ме өтеліп,

Гүлдей нәзік көңіліңді кім ескерген.

Бір жеңіліс, бір жеңіс, бір қателік...

Қажыдым бұл қарусыз күрестерден.

Күтусіздеу сәбилер, гүлдерім де,

Әйел үшін ақындық — ерек сынақ.

Өз ісімді үлгермей жүргенімде,

Хат жазады көбісі көмек сұрап.

Қолыңды бер, ұмыттырам өткенді»,

Деді біреу, тыңдамадым, сенбедім.

Бір жігіттің жанарынан жиі ұшқын

Көрдім-дағы қарамауға тырыстым.

Бар еркімді әкеттің бе, сенен соң

Неге ешкімді ұнатпауға тиіспін

Өзіме-өзім қиналсам қайрат беріп,

Өзімді-өзім жұбаттым жылағанда.

Артық емес мен үшін алтын ардан,

Өмір — қымбат, шықпайсың бар құмардан.

Бақытым жоқ менің де басқалардан

Тартып алған немесе артық алған.

Өзіме-өзім сүйенем, о, расында,

Өзіме-өзім жол салдым борасында.

Өзіме-өзім жете алмай отырамын

Ыдыстар мен дыбыстар арасында