Оралхан Бокей

еге біз осы жар төсегіне жеткенше жанымыз шығып кетердей жақсы көреміз де, жылдар жылжыған сайын, от болып жанған сезіміміз

Адамның жаны — сірне. Тағдыр табанына салып, уақыттың оты қанша шыжғырғанмен, майын ерітіп тауыса алмайды екен

Адам баласын құртатын ой емес, ойсыздық шығар, аға.

Иә, иә, осы жазықсыздығың мені жындандыратын. Үн-түнсіз, айдағаныма жүріп, айтқаныма көнетін жуастық әйелдің қадірін кетіретін, қасиетін жоятын!

Табиғат қате жібермейді, егер «ақымақты» дүниеге келтірсе, онда сол ақымақтың да бір нәрсеге қажет болғаны;

Неге біз осы бұл дүниенің барлық мүлкін арғы дүниеге арқалап кетердей, мұрнымыздан қан аққанша дүние-боқ жиямыз, а?

«Ара жасаған қоғамдық өмірдің
деңгейіне жету үшін, адам баласының
алдында әлі талай ұзақ жол жатыр».

әуелі сен әулиесің, туа талантсың деп ішім кепкенше мақтады, артынан артымнан бір-ақ тепті. Маған қазір соңғы мүмкіндік беріліп отыр. Сондықтан да ағымнан жарылып ашығын айтайын: Менің алғашқы кандидаттық диссертациям Қазақстандағы 1930—40 жылдар аралығындағы әлеуметтік-экономикалық жағдай болатын. Алғашқы дейтін себебім: Мен ЛТП-да яғни еңбекпен емдеу профилакториясынан «алқаш» ауруынан айыққандай болып келген соң, екінші диссертация жазғанмын. Амал не, оны да қорғатпады. «Ұлтшылдықпен уланғансың» деп, сүйрелемеген мекемесі қалмады, тіпті КГБ-ның да алдын көрдім...

- Мен — еңбек арасымын, ал, сен «Пчелинный полксың». Омартаның қас жауы.
- Ал сен —«Опасный гибрид» арасың... әлгі өзің Америка құрлығынан алдырған...

Үстіне Өскелеңнің шыға келсем, көрінер көл айналасы жап-жалаңаш» деп, әнге қосып, ойдағы ауылдан ат арылтып әрең жететін төр жайлауды жердің жұмағына