Sahilə

O, təkcə mənim müəllimim deyildi, həm də sevgilim idi. Biz bir evdə yaşayırdıq. Mənim heç vətəndaş nigahım da yox idi. Mən ona inanırdım. Kirayələdiyi ucuz evlərdə dünyanın ən adil varlığı ilə birgə yaşadığıma inanırdım. Axı, o, sxem cızırdı… Ədalət sxemi. Mənsə çox gözəl idim. İşini asanlaşdırmaq üçün gözəlliyimlə ona ilham verirdim, bəlkə də özümü qurban edirdim. Kaş evimiz olaydı. Onda mən hündürmərtəbəli evlərdən gələn işıqlara həsrətlə baxmazdım. Bütün varlığımla inanırdım ki, bir gün o, ev alacaq, mənim gözəl mətbəxim, müxtəlif dibçək gülləri ilə bəzənmiş səliqəli eyvanım olacaq. İstəsə, nigahım da olar, lap uşağım da. Bəziləri deyirdi ki, mən bu gözəlliklə dünyanın ən yaxşı mətbəxinə, dibçək gülləri ilə bəzənmiş eyvanına layiqəm, onları əldə etmədiyim üçün sonra peşman olacaq axmağam.

Mənsə ona inanırdım.